Myspace Falling Objects

Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΑΣ ΦΑΓΗΤΟ


Γιατί την 25η Μαρτίου τρώμε μπακαλιάρο και όχι άλλο ψάρι;


Το εθνικό μας φαγητό για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου είναι ο μπακαλιάρος με σκορδαλιά. Πώς, όμως, καθιερώθηκε αυτό το έθιμο και πως ενσωματώθηκε στις διατροφικές μας συνήθειες ο μπακαλιάρος ή αλλιώς βακαλάος;
Η ιστορία του μπακαλιάρου ξεκινά με την εποχή των Βίκινγκς, όπου πρωτοεμφανίστηκε σαν εμπορικό προϊόν περί το 800 μ.Χ.


Μάλιστα, λέγεται ότι κυνηγώντας βακαλάους οι Βίκινγκς ανακάλυψαν κατά λάθος τον «νέο κόσμο». Τη σκυτάλη από αυτούς πήραν οι Βάσκοι ψαράδες, οι οποίοι ξεκίνησαν το εμπόριο του μπακαλιάρου από το Μεσαίωνα και οδηγήθηκαν στο πάστωμα του, μέσα από το οποίο πέτυχαν πρώτον, να έχουν φαγητό που διατηρείται στα μακρινά τους ταξίδια και δεύτερον, βρήκαν μια τροφή νηστίσιμη, αλλά και φθηνή για το λαό της Ισπανίας.
Οι Βάσκοι, μάλιστα, επειδή ο βακαλάος κάλυπτε μεγάλο μέρος της διατροφής των κατοίκων της Ενδοχώρας που δε μπορούσαν να πηγαίνουν συχνά στα παράλια για να προμηθεύονται φρέσκα ψάρια, ονόμασαν τον παστό μπακαλιάρο «ψάρι του βουνού».
Ο βακαλάος, αυτό το τόσο νόστιμο και θρεπτικό ψάρι μπήκε στο τραπέζι μας τον 15ο αιώνα και κατάφερε να διεκδικήσει επιτυχώς τη δική του θέση στο εθνικό μας εδεσματολόγιο. Πως, όμως, σχετίζεται με την 25η Μαρτίου και γιατί είναι το «πιάτο» της ημέρας;
Απλούστατα και σύμφωνα με την κοινή λογική, κατά τη διάρκεια της σαρακοστιανής νηστείας η Εκκλησία επιτρέπει μόνο δύο φορές την κατανάλωση ψαριού, ήτοι την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και την Κυριακή των Βαΐων. Με εξαίρεση τα νησιά, όπου το φρέσκο ψάρι δεν ήταν ποτέ πολυτέλεια, οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα ο παστός μπακαλιάρος εκείνες τις εποχές αποτέλεσε την εύκολη λύση, καθώς ήταν πιο εύκολο να τον προμηθευτεί κανείς και επιπλέον, μπορούσε να διατηρηθεί εκτός ψυγείου, οπότε πέρασε στην παράδοση και κατά συνέπεια έγινε το εθνικό φαγητό της 25ης Μαρτίου.
Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι στις μέρες μας, την παγκόσμια πρωτιά σε κατανάλωση μπακαλιάρου κατέχει η Πορτογαλία, διότι οι Πορτογάλοι έχουν δημιουργήσει εκατοντάδες διαφορετικές συνταγές για την αξιοποίησή του στην εθνική τους διατροφή, ενώ κατά παράδοση τον αποκαλούν «πιστό φίλο».

ΠΗΓΗ....http://peri-planomenos.blogspot.com

ΕΘΙΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ


Μικρά “μυστικά” για την εθνική μας επέτειο


Η 25η Μαρτίου είναι μια γιορτή που ενώνει όλους τους Ελληνες και τονώνει το αίσθημα πατριωτισμού και της πίστης τους. Ο διττός της χαρακτήρας την καθιστά ως τη μεγαλύτερη γιορτή του έθνους μας και ως μια από τις σημαντικότερες για την Ορθοδοξία, γι’ αυτό και γιορτάζεται με επισημότητα και κατάνυξη μέσα από πλήθος εκδηλώσεων, στρατιωτικών και μαθητικών παρελάσεων σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στην ομογένεια.
Τι πραγματικά, λοιπόν, γιορτάζουμε; Κατ’ αρχάς, η ημέρα αυτή είναι ιερή, καθώς σημαίνει για τους χριστιανούς η αναγγελία της ενανθρώπισης του Θεού και η διαβεβαίωση για την απολύτρωσή τους από τα δεινά της πλάνης, του σκότους και της κατάπτωσης, αφού …

εκείνη την ημέρα ο αρχάγγελος Γαβριήλ ανακοίνωσε στην Παναγία (Μαρία την Παρθένο) ότι είναι ευλογημένη ανάμεσα στις γυναίκες και έχει επιλεγεί ως η μητέρα του Ιησού Χριστού, παραδίδοντάς της τον κρίνο της καρποφορίας.
Αυτή την ευλογημένη ημέρα, όμως, χιλιάδες χρόνια μετά την αναγγελία της γέννησης του Υιού του Θεού, επέλεξε και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός το 1821 για να ευλογήσει στη Μονή της Αγίας Λαύρας στα Καλάβρυτα το λάβαρο της ελληνικής επανάστασης. Επειτα από 400 χρόνια οθωμανικής σκλαβιάς, οι σποραδικές αντιδράσεις των Ελλήνων οργανώθηκαν σε ένα ενιαίο κίνημα αντίστασης στο οποίο συμμετείχαν όλες οι κοινωνικές τάξεις.
Οι οπλαρχηγοί, τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας και οι προεστοί προσκύνησαν την ελληνική σημαία δίνοντας όρκο να πολεμήσουν ως την ελευθερία ή τον θάνατο. Αυτό, άλλωστε, είναι και το σύνθημα που συμβολίζει η σημαία μας. Οι εννέα γραμμές -πέντε γαλάζιες για τη θάλασσα και τέσσερις άσπρες για τα αφρισμένα κύματα-, είναι οι εννέα συλλαβές της φράσης που άλλαξε την Ελληνική Ιστορία (ελευθερία ή θάνατος), ενώ ο λευκός της σταυρός σημαίνει την αφοσίωση των Ελλήνων στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη, καθώς και τη συμβολή της Εκκλησίας στον σχηματισμό του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Επίσης, εκτός από τις παρελάσεις και τις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται ανά τη χώρα, κυρίως στα ελληνικά νησιά, όπου υπάρχει εκκλησία αφιερωμένη στην Ευαγγελίστρια έχει ξεχωριστή γιορτή στις 25 Μαρτίου και συνήθως με αρτοκλασία. Την ημέρα αυτή η Εκκλησία επιτρέπει στους πιστούς να φάνε ψάρι, ανεξάρτητα αν συμπέσει με τη νηστεία του Πάσχα ή ακόμη και με τη Μεγάλη Εβδομάδα, και έτσι, ο μπακαλιάρος σκορδαλιά έχει γίνει το… εθνικό μας φαγητό. Στους Επτανήσιους δε, το τραπέζι κοσμούν το κορφιάτικο στακοφίσι ή κοφίσι μπιάνκο και η κεφαλλονίτικη αλιάδα.
Η λαμπαδηφορία στη Σκιάθο
Υπάρχουν, όμως, κάποιοι τόποι που είχαν ή και διατηρούν ως τις μέρες μας παραδόσεις ειδικά για την 25η Μαρτίου. Για παράδειγμα, τα τελευταία χρόνια αναβιώνουν τα έθιμα «εωθινό» και «λαμπαδηφορία» από τον δήμο, την τοπική ομάδα Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού και το Πνευματικό Κέντρο των εκκλησιών της Σκιάθου. Το εωθινό σημαίνει το εορταστικό ξύπνημα του νησιού και γινόταν ανήμερα της 25ης Μαρτίου στις 5 η ώρα το πρωί με τη συμμετοχή των μαθητών της ΣΤ΄ τάξης του τότε δημοτικού σχολείου. Ψέλνονταν τα ίδια εμβατήρια με αυτά του εθίμου της λαμπαδηφορίας («Ολη δόξα όλη χάρη» και «Της δόξας λάμπει γαλανό το φως στη χώρα»), καθώς και ύμνοι της Εκκλησίας προς τιμήν της απελευθέρωσης του γένους.
Η λαμπαδηφορία, από την άλλη, γινόταν το βράδυ στις 8 η ώρα ανήμερα της 25ης, όπου μαθητές και ενήλικες ξεχύνονταν στους δρόμους του νησιού με λαμπάδες και κεριά, ψάλλοντας τα δύο εμβατήρια («Ολη δόξα όλη χάρη» και «Της δόξας λάμπει γαλανό το φως στη χώρα»). Πρόκειται για ένα έθιμο που πηγάζει από τα χρόνια της Τουρκοκρατίας και συνδυάζει την ανάσταση του Χριστού με την ανάσταση του γένους, παραλληλίζοντας το άγιο φως με το φως της ελευθερίας.
Η Βαγγελίστρα
Ιδιαίτερη αναφορά, επίσης, γι’ αυτή την ημέρα συναντάμε σε πολλά ιστορικά κείμενα για το πανηγύρι στο χωριό Φαρακλάτα της Κεφαλονιάς προς τιμή της Βαγγελίστρας.
Σε αυτό το χωριό, την προηγούμενη μέρα οι άνθρωποι πήγαιναν στην εκκλησία και σ’ ένα πανέρι τοποθετούσαν τέσσερα μικρά ψωμιά, έναν μεγάλο άρτο, ένα μπουκάλι λάδι και ένα μπουκάλι κρασί, για να εκκλησιαστούν. Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας έπαιρναν πίσω τον μεγάλο άρτο, τον οποίο έκοβαν σε κομμάτια και τον μοίραζαν στους πιστούς, αφήνοντας το ψωμί, το λάδι και το κρασί στον ναό.
Οταν ολοκληρωνόταν ο εσπερινός, πραγματοποιούταν ολονυχτία, όπου οι κάτοικοι του χωριού «βαρούσαν τουφεκιές» ή έφερναν μπαρούτι από τον Μοριά και έριχναν πυροτεχνήματα. Στο κελί της εκκλησίας και όπου αλλού υπήρχε κόσμος μοιραζόταν φαγητό. Κάποιοι μάλιστα μαγείρευαν αλιάδα, το τυπικό φαγητό της ημέρας, μπακαλεόπιτα και κοφισόπιτα, ειδικά φτιαγμένες για το πανηγύρι που στηνόταν αμέσως μετά.
Το ξημέρωμα έβγαζαν λιτανεία την εικόνα της Βαγγελίστρας σε όλο το χωριό με τη συνοδεία της Φιλαρμονικής του Αργοστολίου, ενώ τα τελευταία χρόνια η λιτανεία πραγματοποιείται το απόγευμα της 25ης Μαρτίου.
Αξίζει, επίσης, να αναφέρουμε ότι τη συγκεκριμένη μέρα απαγορεύεται οι Κεφαλονίτες να βάλουν στο σπίτι τους λουλούδια ή χόρτα, διότι τον επόμενο χρόνο θα βρουν μέσα του φίδι, σύμφωνα πάντα με τη λαϊκή παράδοση.
Στο Ρουμλούκι της Ημαθίας
Ακόμη, κάνοντας ιστορική αναδρομή συναντάμε την περιοχή Ρουμλούκι, όπου η 25η Μαρτίου θεωρούταν μεγάλη εθνική και θρησκευτική γιορτή για τους κατοίκους της, οι οποίοι έπρεπε απαραιτήτως να εκκλησιαστούν και κανείς μα κανείς δεν εργαζόταν. (Για όσους δε γνωρίζουν, η λέξη ρουμλούκι σημαίνει ελληνότοπος ή ελληνοχώρα. Το τοπωνύμιο αυτό δόθηκε από τους Τούρκους κατακτητές, υποδεικνύοντας την αναγνώριση ως προς τον ελληνικό πληθυσμό που κατοικούσε στην περιοχή και η απελευθέρωσή της από τον τουρκικό ζυγό έγινε από τον ελληνικό στρατό στις 18 Οκτωβρίου του 1912. Σήμερα, Ρουμλούκι εννοούμε το τμήμα του κάμπου της Ημαθίας που διασχίζει ο ποταμός Αλιάκμονας και απλώνεται από τα υψώματα της Βέροιας μέχρι τον Λουδία και τον Θερμαϊκό).
Μετά το πέρας της θείας λειτουργίας, ακόμη και κατά τη διάρκεια της τούρκικης κατοχής, ο δάσκαλος εκφωνούσε λόγο που τόνιζε τη διττή σημασία της ημέρας για τους ορθόδοξους Ελληνες, ενώ τη δημιουργία ελεύθερου ελληνικού κράτους οι υπόδουλοι Ρουμλουκιώτες τη χαρακτήριζαν ως Παλαιά Ελλάδα.
Στη συνέχεια, ο ιερέας τελούσε επιμνημόσυνη δέηση για τους νεκρούς αγωνιστές του 1821 και έπειτα οι μαθητές τραγουδούσαν τον Εθνικό Υμνο και δημοτικά τραγούδια που αναφέρονταν στους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης. Μετά την απελευθέρωση της περιοχής, στις εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου συμπεριλαμβανόταν και η παρουσίαση σχετικών θεατρικών έργων.
Το μεσημέρι, οι Ρουμλουκιώτες έτρωγαν το καθιερωμένο γι’ αυτούς φαγητό της ημέρας, ταβά (ταψί) στο φούρνο με ψάρι γριβάδι και κρεμμύδια.
Τα Καλάβρυτα
Φυσικά δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε και την περιοχή των Καλαβρύτων, όπου στις 25 Μαρτίου πραγματοποιείται τρισάγιο στο Πανελλήνιο Ηρώο των Αγωνιστών του 1821, συνδυασμένο, όπως σε όλη την Ελλάδα, με κατάθεση στεφάνων, τήρηση ενός λεπτού σιγής στη μνήμη των ενδόξων ηρώων, ανάκρουση του Εθνικού Υμνου, δοξολογία στον προαύλιο χώρο του ιστορικού Ναού της Μονής Αγίας Λαύρας και απαγγελία πανηγυρικού λόγου.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί, εντούτοις, η αναπαράσταση ορκωμοσίας των αγωνιστών και κήρυξης της Επανάστασης από τον θεατρικό όμιλο Καλαβρύτων «Πάνος Μίχος». Ακολουθεί παρουσίαση εθνικών παραδοσιακών χορών, καθώς και απονομή επάθλων στους νικητές του ποδηλατικού γύρου Θυσίας στη διαδρομή Πάτρα – Χαλανδρίτσα – Καλάβρυτα – Αγία Λαύρα, αφού στις 24 του μήνα ο ηγούμενος της μονής συνηθίζεται να παραδίδει το λάβαρο της επανάστασης και ένα στεφάνι δάφνης στον πρώτο δαφνοδρόμο, για να μεταφερθούν στην Πάτρα προς στέψη του ανδριάντα Παλαιών Πατρών Γερμανός και στις 25 να επιστραφούν.
Και επειδή πολλοί είναι αυτοί που πρεσβεύουν την άποψη ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και ότι οι καιροί μας είναι… χαλεποί, καλό θα ήταν να μείνει στη μνήμη όλων μας ότι η Επανάσταση του ’21 στάθηκε το πιο σημαντικό γεγονός της εποχής του, γιατί απέδειξε ότι η αγωνιστικότητα και η ισχυρή θέληση ενός λαού μπορούν ν’ αλλάξουν την ιστορική του μοίρα. Αλλωστε, παρά τη διχόνοια και τα μελανά σημεία των προγόνων μας, οι αγωνιστές του ’21 μας παρέδωσαν ένα συμβόλαιο ελευθερίας, γραμμένο κυριολεκτικά με το αίμα τους.
Οπως έλεγε και ο Μακρυγιάννης:


«Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγη ούτε ο δυνατός “εγώ”, ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς “εγώ”; Οταν αγωνιστεί μόνος του να φκειάση ή να χαλάση, να λέγη “εγώ”, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάσουν, τότε να λένε “εμείς”. Είμαστε εις το “εμείς” κι όχι εις το “εγώ”».
Να γιατί ο Αγώνας του ’21 παραμένει διαχρονικός και επίκαιρος για μας τους Νεοέλληνες, καθώς η ελευθερία όποιας μορφής, θέλει αρετή, τόλμη και φυσικά πολλές θυσίες για να αποκτηθεί, πόσο μάλλον δε για να διατηρηθεί.

ΠΗΓΗ...http://prokopion.wordpress.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΥΖΩΝΩΝ



Η ιστορία των ευζωνικών ταγμάτων (αργότερα συνταγμάτων) ξεκινά το 1867, με την ίδρυση τεσσάρων ταγμάτων, καθένα από τα οποία διέθετε οργανωτική δύναμη τεσσάρων λόχων. Κεντρική τους αποστολή ήταν η φύλαξη της μεθορίου. Το 1868 προστέθηκε σε κάθε τάγμα ευζώνων και πέμπτος λόχος. Η αρχική σύνθεση αυτών των ταγμάτων αποτελούνταν από εθελοντές, υπαξιωματικούς ή οπλίτες, οι οποίοι συνήθως κατάγονταν από ορεινές περιοχές.

Η ένδοξη δράση των ευζωνικών ταγμάτων κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων υπήρξε καταλυτική με αποτέλεσμα οι εύζωνες να λάβουν στη συνείδηση του ελληνικού λαού την εικόνα ηρώων. Έντονη δράση είχαν τα ευζωνικά τάγματα και κατά τη διάρκεια των υπόλοιπων ένοπλων συγκρούσεων του 20ου αιώνα στις οποίες είχε εμπλακεί ο ελληνικός στρατός (Μικρασιατική Εκστρατεία, Πρώτος και Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος).

Από το 1914, ως ιδιαίτερη μονάδα ευζώνων συγκροτείται η Ανακτορική Φρουρά. Ο τίτλος της έχει μετατραπεί αρκετές φορές από τότε (Φρουρά Σημαίας, Φρουρά Μνημείου Αγνώστου Στρατιώτη, Βασιλική Φρουρά, Προεδρική Φρουρά). Η σημερινή της ονομασία είναι 'Προεδρική Φρουρά', η οποία της αποδόθηκε το 1974, μετά τη κατάρρευση της δικτατορίας Παπαδόπουλου.

Ιδιαίτερα ξεχωριστή θέση στην ιστορία των ευζωνικών ταγμάτων κατέχει το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων, κυρίως λόγω της δράσης του κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Πέρα από την αποτελεσματικότητα του κατά τη διάρκεια των πρώτων στρατιωτικών επιχειρήσεων, το Σύνταγμα αυτό απέκτησε φήμη για τη δράση του μετά την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου και την αποσύνθεση του ελληνικού στρατού, τον Αύγουστο του 1922). Πιο συγκεκριμένα, κάτω από την καθοδήγηση του διοικητή του Νικόλαου Πλαστήρα, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων έφτασε απολύτως συντεταγμένο στον Τσεσμέ, από όπου και διαπεραιώθηκε στο νησί της Χίου.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τα τάγματα ευζώνων που είχαν συγκροτηθεί με αποφάσεις της κατοχικής κυβέρνησης Ράλλη, συνεργάστηκαν με τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Ο σαφέστατα αρνητικός όρος που έχει αποδοθεί από τον ελληνικό λαό στους εύζωνες εκείνης της περιόδου είναι 'γερμανοτσολιάδες'. Η δράση των ευζωνικών ταγμάτων εκείνης της περιόδου είχε ως αποτέλεσμα τη διάλυση τους μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας, το 1944. Από τότε, οι εύζωνες έχουν μόνο συμβολικό ρόλο και εκτελούν αποστολές τελετουργικού χαρακτήρα.

Οι εύζωνες σήμερα

Οι σημερινοί εύζωνες εκτελούν μόνο αποστολές τελετουργικού χαρακτήρα. Η πλέον γνωστή είναι η συμβολική φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη, που βρίσκεται στην Πλατεία Συντάγματος, δίπλα στην Βουλή των Ελλήνων. Σκοπιές όμως ευζώνων υπάρχουν και στο Προεδρικό Μέγαρο και στην πύλη του στρατοπέδου της Προεδρικής Φρουράς. Άλλες υποχρεώσεις των ευζώνων είναι:
Η επίσημη έπαρση και υποστολή της ελληνικής σημαίας στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Πραγματοποιείται κάθε Κυριακή.
Η απόδοση τιμών στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και σε αρχηγούς ξένων κρατών.
Η απόδοση τιμών στους πρεσβευτές ξένων κρατών κατά τη διάρκεια επίδοσης διαπιστευτηρίων στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Εύζωνες επίσης συνοδεύουν κάθε χρόνο το Άγιο Φως, στην πορεία του από τα Ιεροσόλυμα στην Αθήνα. Η συμμετοχή στη συνοδεία του Αγίου Φωτός θεωρείται η ύψιστη τιμή για έναν εύζωνα. Την 25η Μαρτίου κάθε έτους, τμήμα ευζώνων συμμετέχει στις εορταστικές εκδηλώσεις της αμερικάνικης ομογένειας, πραγματοποιώντας παρέλαση στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης. Τα τελευταία χρόνια συμμετέχουν στην επέτειο για την έξοδο του Μεσσολογίου συνοδεύοντας την εικόνα και στην απελευθέρωση των Ιωαννίνων κάνοντας παρέλαση στην κεντρική λεωφόρο της πόλης.


Η ευζωνική ενδυμασία

Οι Εύζωνες είναι παγκοσμίως γνωστοί για την ενδυμασία που φέρουν. Η φουστανέλα σχεδιάστηκε ως στολή για την Ανακτορική παλιότερα και σήμερα Προεδρική Φρουρά.

Αλλαγή φρουράς Ευζώνων πρό του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη

Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός συμβολισμών που αποδίδονται στα χαρακτηριστικά της ευζωνικής στολής. Για παράδειγμα, ο αριθμός των δίπλων της φουστανέλας φημολογείται πως είναι ίσος με τη διάρκεια (σε έτη) της περιόδου της Τουρκοκρατίας, δηλαδή 400. Παρόλ' αυτά, οι φουστανέλες που φέρουν στις μέρες μας οι Εύζωνες, σπάνια έχουν ακριβώς 400 δίπλες.

Τα υπόλοιπα μέρη που συγκροτούν την ευζωνική στολή είναι:
Το 'φάριο' (ή 'φάρεο'). Είναι το καπέλο του εύζωνα. Το φάριο έχει κόκκινο χρώμα και είναι κατασκευασμένο από τσόχα. Στη θέση του μετώπου φέρει το ελληνικό εθνόσημο. Χαρακτηριστικό κομμάτι του φάριου αποτελεί η μακριά μαύρη φούντα, κατασκευασμένη από μετάξι. Το σχήμα της θεωρείται πως συμβολίζει το δάκρυ του Χριστού στη Σταύρωση. Παρομοιάζεται με το τουρκικό φέσι, αν και για ευνόητους λόγους η ελληνική πλευρά αποφεύγει το συσχετισμό.
Το πουκάμισο. Είναι λευκού χρώματος και έχει χαρακτηριστικά μεγάλο άνοιγμα μανικιών. Το λευκό χρώμα, το οποίο κυριαρχεί σε ολόκληρη την ευζωνική στολή, θεωρείται πως συμβολίζει την αγνότητα των εθνικών αγώνων.
Η 'φέρμελη'. Είναι το γιλέκο του εύζωνα. Αποτελεί το δυσκολότερο, όσον αφορά την κατασκευή του, κομμάτι της ευζωνικής στολής. Διαθέτει λευκά και επίχρυσα νήματα, με τα οποία απεικονίζονται σχέδια λαογραφικής σημασίας. Ένα από αυτά αποτελούν τα αρχικά 'Χ' και'Ο', τα οποία θεωρείται ότι αντιστοιχούν στις λέξεις 'χριστιανός' και 'ορθόδοξος'.


Παράταξη ευζώνων: Διακρίνονται η φουστανέλα, οι ευζωνικές κάλτσες, οι καλτσοδέτες και τα τσαρούχια
Οι κάλτσες. Είναι λευκές και κατασκευασμένες από μαλλί. Κάθε εύζωνας φέρει από δύο κάλτσες σε κάθε πόδι. Οι κάλτσες στηρίζονται στη μέση του εύζωνα, κάτω από τη φουστανέλα, με τη βοήθεια μιας δερμάτινης ζώνης που ονόμάζεται 'ανάσπαστος', με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούν και οι ζαρτιέρες.
Οι καλτσοδέτες. Είναι μαύρου χρώματος και κατασκευασμένες από μετάξι.
Τα τσαρούχια. Είναι τα υποδήματα του εύζωνα. Είναι κόκκινου χρώματος και κατασκευασμένα από δέρμα. Στη σόλα κάθε τσαρουχιού βρίσκονται καρφωμένα περίπου 60 καρφιά, τα οποία είναι υπεύθυνα για τον επιβλητικό ήχο που ακούγεται κατά το βηματισμό ενός εύζωνα. Κατά μέσο όρο, το κάθε τσαρούχι ζυγίζει τρία κιλά. Χαρακτηριστικό κομμάτι των τσαρουχιών αποτελούν οι μαύρες φούντες στις οποίες καταλήγουν οι μύτες τους. Θεωρείται πως η αρχική τους χρήση ήταν να κρύβονται σε αυτές μικρά κοφτερά αντικείμενα που θα μπορούσαν αιφνιδιαστικά να τραυματίσουν τον εχθρό σε μία 'σώμα με σώμα' μάχη.
Οι δερμάτινες φυσιγγιοθήκες.

Η ευζωνική στολή που περιγράφεται παραπάνω αποτελεί την επίσημη εκδοχή. Οι εύζωνες που φυλάσσουν το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη φέρουν αυτή τη στόλη μόνο τις Κυριακές ή κατά τη διάρκεια εθνικών εορτών. Τις υπόλοιπες μέρες φέρουν την καθημερινή ευζωνική ενδυμασία. Σε αυτήν, το λευκό πουκάμισο, η φέρμελη και η φουστανέλα αντικαθίστανται από τον ντουλαμά, τη χαρακτηριστική στολή των αγωνιστών του Μακεδονικού Αγώνα. Ο χειμερινός ντουλαμάς είναι σκούρου μπλε χρώματος, ενώ ο θερινός ανοικτού καφέ. Σε εθιμοτυπικές εκδηλώσεις της Προεδρικής Φρουράς, ορισμένοι εύζωνες φέρουν τις παραδοσιακές στολές της Κρήτης και του Πόντου, ως αναγνώριση της συμβολής αυτών των περιοχών στους εθνικούς αγώνες.

ΠΗΓΗ...http://el.wikipedia.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ

Τιμημένη .... αγαπημένη ..... ματωμένη ...



Στις 27 του Οκτώβρη, παραμονή της επετείου του ΟΧΙ, γιορτάζεται και τιμάται η Ελληνική σημαία . H πρώτη Ελληνική σημαία με το λευκό σταυρό σε γαλανό φόντο, σχεδιάστηκε, uφάνθηκε, ευλογήθηκε και υψώθηκε στην Μονή Ευαγγελίστριας στη Σκιάθο το 1807. Σ' αυτή ο μοναχός Νήφωνας όρκισε τους οπλαρχηγούς, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ανδρέα Μιαούλη, Παπαθύμιο Βλαχάβα, Γιάννη Σταθά, Νικοτσάρα, τον Σκιαθίτη διδάσκαλο τοu Γένους Επιφάνιο - Στέφανο Δημητριάδη και πολλούς άλλους, μετά από μεγάλη σύσκεψη που έκαναν στο Μοναστήρι της Ευαγγελιστρίας για να καταστρώσουν το σχέδιο δράσης τους.
H ελληνική σημαία με την επίσημη μορφή της οποίας καθορίστηκε το 1822 από το Σύνταγμα της Επιδαύρου, είχε σταυρό, ως σύμβολο της ορθοδοξίας.
Η σημαία αυτή, αποτελούσε την επίσημη Ελληνική σημαία έως το 1978 (Η Επίσημη Σημαία του Ελληνικού κράτους. Καθιερώθηκε με νόμο στις 21-12-1978.) , οπότε και υιοθετήθηκε η "ναυτική", αυτή με τις οριζόντιες λευκές και γαλάζιες γραμμές.
Το ριγωτό πρότυπο επιλέχτηκε λόγω της ομοιότητάς του με την κυματιστή θάλασσα που περιβάλλει τις ακτές της Ελλάδας.
Η εκδοχή του λευκού σταυρού μέσα σε κυανό πλαίσιο χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα παράλληλα με την πιο διαδεδομένη μορφή με τις ρίγες .
(άλλη εκδοχή) Από το 1832 έως το 1974 η μπλε σημαία με τον κεντρικό απλό λευκό σταυρό χρησιμοποιούνταν στο εσωτερικό της χώρας και η σημερινή σημαία, με το σταυρό πάνω αριστερά και τις ρίγες, χρησιμοποιούνταν στο εξωτερικό




Τα χρώματα της σημαίας, γαλάζιο και λευκό, συμβολίζουν το γαλάζιο της Ελληνικής θάλασσας και το λευκό των αφρισμένων κυμάτων.

Οι οριζόντιες γραμμές είναι 9, όσες και οι συλλαβές του συνθήματος της Ελληνικής Επανάστασης, "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ `Η ΘΑΝΑΤΟΣ".

Ο λευκός σταυρός συμβολίζει την αφοσίωση των Ελλήνων στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη, καθώς και τη συμβολή της Εκκλησίας στο σχηματισμό του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους.




Νόμος 851 (ΦΕΚ Α΄ 233 από 21/22.12.1978) από Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας

Η Εθνική Σημαία της Ελλάδος αποτελείται από εννέα ίσου πλάτους οριζόντιες, παράλληλες γραμμές, πέντε κυανές και τέσσερις λευκές, σε διαδοχή, έτσι ώστε η πρώτη και η τελευταία να είναι κυανές. Στο πάνω αριστερό τμήμα σχηματίζεται ένα κυανό τετράγωνο που καταλαμβάνει τις πέντε πρώτες γραμμές, μέσα στο οποίο υπάρχει λευκός σταυρός. Η σημαία αναρτάται πάνω σε λευκό κοντό στη κορυφή του οποίου υπάρχει (σε συγκεκριμένες περιπτώσεις) λευκός σταυρός.

Ο τύπος και τα χρώματα (κυανό και λευκό) της εθνικής σημαίας καθιερώθηκαν τον Ιανουάριο του 1822 στην Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου. Στις 15 Μαρτίου του ίδιου χρόνου το Εκτελεστικό Σώμα (Κυβέρνηση), που είχε αναλάβει την προσωρινή διοίκηση της Ελλάδας, όρισε με το Διάταγμα 540 τρεις τύπους σημαιών : μια σημαία ξηράς και δυο θαλάσσης, μια για το πολεμικό και μια για το εμπορικό ναυτικό.

Η σημαία της ξηράς είχε σχήμα τετράγωνο, κυανό και έφερε έναν λευκό σταυρό που κάλυπτε όλη της την επιφάνεια. Οι σημαίες της θαλάσσης είχαν την ίδια μορφή που διαθέτει η σημερινή εθνική σημαία. Μοναδική διαφορά στη σημαία του εμπορικού ναυτικού ήταν η αντιστροφή των χρωμάτων (κυανό αντί λευκού) στη θέση του σταυρού. Η σημαία των εμπορικών πλοίων εξομοιώθηκε με εκείνη των πολεμικών το 1828, όταν αναγνωρίστηκε ότι τα εμπορικά πλοία είχαν λάβει μέρος στον αγώνα ως πολεμικά.

Η εθνική σημαία τροποποιήθηκε έκτοτε αρκετές φορές, κυρίως ως συνέπεια των πολιτειακών μεταβολών, χωρίς όμως να μεταβληθεί ριζικά. Το 1833 προστέθηκε στις σημαίες του στρατού ξηράς και του πολεμικού ναυτικού ο βαυαρικός θυρεός ο οποίος διατηρήθηκε μέχρι την ανατροπή του Όθωνα τον Οκτώβριο του 1862. Με την άφιξη του Γεωργίου Α΄ το 1863 περιελήφθη στις σημαίες των ανωτέρω σωμάτων το στέμμα το οποίο παρέμεινε μέχρι τη μεταπολίτευση του 1924.

Από το 1864 η σημαία για τα τάγματα Πεζικού απετελείτο από μεταξωτό ύφασμα που έφερε τριγύρω χρυσά κρόσσια και στο κέντρο του λευκού σταυρού την εικόνα του προστάτη της, Αγίου Γεωργίου.

Οι πολεμικές σημαίες που ισχύουν σήμερα είναι για το ναυτικό η εθνική σημαία, και για το στρατό ξηράς και την πολεμική αεροπορία ο τύπος της ορθογώνιας κυανής με το λευκό σταυρό που εκτείνεται μέχρι τις πλευρές της χωρίζοντάς την σε τέσσερα ίσα τμήματα. Στο κέντρο του σταυρού, η σημαία του στρατού ξηράς φέρει την εικόνα του Αγίου Γεωργίου, η δε σημαία της αεροπορίας την εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ.

--------------------------------------------------------------------------------
Σε όλους τους αγώνες του `Εθνους, οι `Ελληνες πολέμησαν και υπερασπίστηκαν με τη ζωή τους το ιερό αυτό σύμβολο.
Μπορεί κανείς να ξεχάσει το γενναίο σημαιοφόρο που σκοτώθηκε από εχθρικά πυρά, τη στιγμή που έστηνε την ελληνική σημαία στην κορυφή του Μπιζανίου το 1912 . Στη μάχη που ακολούθησε, σκοτώθηκαν δέκα στρατιώτες για να μην πέσει η σημαία στα χέρια του εχθρού. Στο τέλος ο λοχίας, που είχε απομείνει, όρμησε στο ύψωμα, αγκάλιασε τη σημαία, κατρακύλησε αιμόφυρτος στην πλαγιά και όταν έφθασε στο διοικητή του τάγματος, στάθηκε όρθιος χαιρέτησε και ανάφερε στο διοικητή. "Κύριε διοικητά, έχω την τιμή να σας παραδώσω τη σημαία". Και έπεσε νεκρός.
Η Ιστορία μας είναι γεμάτη από τέτοια περιστατικά αυτοθυσίας για την προστασία της σημαίας μας. Πρόσφατο παράδειγμα, τα γεγονότα στη Δερύνεια το 1996 όταν ο Σολωμού έγινε ο ίδιος σημαία και θυσιάστηκε για τα ίδια ιδανικά τα οποία συμβολίζει η γαλανόλευκη.


ΠΗΓΗ...http://www.asxetos

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

ΚΑΝΑΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΣΥΝΔΡΟΜΟ DOWN

Μια συγκλονιστική ιστορία
«Δεν υπάρχουν ιδέες - υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν
τις ιδέες - κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου
που τις κουβαλάει».
Ν. Καζαντζάκης

Διονύσης και Χριστίνα





«Για τα δικά μου μάτια είναι
το ομορφότερο κορίτσι του κόσμου»

Έχω μεγάλο τρακ. Με έχουν φωνάξει μέσα να δω τη νεογέννητη κόρη μου και δεν μπορώ να κάνω βήμα. «Πήγαινε Διονύση» ακούω τους δικούς μου. Όλη η οικογένεια σε πελάγη ευτυχίας, ο αδελφός μου με την κάμερα να «τραβάει» τα πάντα.
Μπαίνω και βλέπω το παιδί. Έρχονται και οι υπόλοιποι, όλοι να σας ζήσει, συγκίνηση, χαρά, σου μοιάζει, της μοιάζει... Νιώθω ότι το παιδί κάτι έχει. Σκέφτομαι ότι θα είναι από τον τοκετό. Βλέπω από μακριά τον γιατρό να βγαίνει από το χειρουργείο με τη ρόμπα. Παρατάω το παιδί και τους υπόλοιπους, τρέχω και τον ρωτάω «γιατρέ, τι έχει το παιδί;». Μου απαντάει: «Τίποτε δεν έχει». Για να το λέει ο γιατρός, όλα θα είναι μια χαρά. Σε λίγο βλέπω και τη γυναίκα μου που μόλις έχει βγει από το χειρουργείο. Είμαστε ευτυχισμένοι.
Με φωνάζουν στην εντατική. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Όλα είναι μια χαρά, τι γυρεύει το παιδί μου στην εντατική; Τη στιγμή που φοράω τη ρόμπα για να μπω μέσα βλέπω τον γιατρό με κάποια νεογνολόγο και κάτι σαν να λένε: «Του το είπες;».
Η νεογνολόγος έχει αρχίσει να λέει: «Μην ανησυχείτε, γεννήθηκε με ένα πρόβλημα, υπάρχουν όμως ιδρύματα και ειδικά σχολεία». Δεν προλαβαίνω να σκεφτώ. Ανοίγω μια πόρτα, αρχίζω να κατεβαίνω σκάλες, βρίσκομαι έξω από το μαιευτήριο. Πάω και κάθομαι δίπλα σε κάτι σύρματα. Δεν είναι μόνο πανικός. Είναι φόβος, είναι στενοχώρια, είναι θάνατος.
Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι η Χριστίνα, η γυναίκα μου, είναι ακόμα μέσα στην ανάνηψη και τρέχω να της μιλήσω. Οι άλλοι με πείθουν να μην της το πω ακόμα. Την ανεβάζουν επάνω, στο δωμάτιό της. Εκείνη ταλαιπωρημένη αλλά στον έβδομο ουρανό.
Όλοι εμείς οι υπόλοιποι «μαγκωμένοι». Ούτε λουλούδια ούτε μπαλόνια ούτε τίποτε. Κάθε τόσο ένας-ένας βγαίνουμε έξω, δήθεν να πάμε να κάνουμε τσιγάρο.
Κανονίζουμε να της το πούμε το επόμενο πρωί, εγώ και ο γιατρός. Μπαίνουμε στο δωμάτιο της Χριστίνας. Ο γιατρός της λέει: «Γέννησες ένα κορίτσι που δεν θα είναι όμορφο σαν τη Σοφία Λόρεν». Η γυναίκα μου δεν καταλαβαίνει. Του απαντάει:
«Για τα δικά σου μάτια. Για τα δικά μου μάτια είναι το ομορφότερο κορίτσι του κόσμου». Ο γιατρός συνεχίζει να λέει μπούρδες. Του λέω «σταμάτα».
Προσπαθώ να της εξηγήσω.
Η γυναίκα μου ζητεί φάρμακα για να «κόψει» το γάλα. Δεν θέλει ούτε να θηλάσει ούτε να δει το παιδί. Έχει μια απόλυτη άρνηση. Εγώ το ίδιο. Πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Έχουμε εγκλωβιστεί, δεν σηκώνουμε τα τηλέφωνα, η μοναδική λέξη που ακούγεται είναι η λέξη «ίδρυμα».
Πηγαίνουμε και βλέπουμε κάποια τέτοια ιδρύματα. Αντικρίζουμε τρομερά πράγματα εκεί μέσα. Στο μαιευτήριο δεν δείχνουν την παραμικρή ευαισθησία. Θέλουν να μα περάσουν αυτό το «Νέοι είστε ακόμα, μη χαραμίσετε τη ζωή σας...». Στην εντατική, όπου θα μείνει το παιδί 14 ολόκληρες ημέρες το έχουν δίπλα από τον κάδο με τα σκουπίδια.
Μας προτείνουν και μια άλλη λύση: ευθανασία. Μας δίνουν και το τηλέφωνο μιας κλινικής.
Όλα αυτά τέλειωσαν την πρώτη φορά που την πήραμε αγκαλιά. Όλες τις ημέρες στο μαιευτήριο μας είχαν φτιάξει την εικόνα ενός παιδιού το οποίο δεν θα ζήσει, δεν θα περπατήσει, δεν ακούει, έχει πρόβλημα στην καρδιά κτλ. Αυτό το παιδί ήταν ένα «δεν», ένα τέρας.

Τίποτε από αυτά δεν ίσχυε. Το παιδί μας και περπατάει και ακούει και βλέπει και παίζει και γελάει.
Έχει Σύνδρομο Down∙ μόλις 28 ετών η γυναίκα μου, ήταν αυτή η μία στις 9.500. Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα, οι άλλοι μάς το δημιουργούν. Θα το παλέψουμε. Μερικές φορές την κοιτάζουμε και νιώθουμε ενοχές για αυτά που μα είχαν πείσει να σκεφτόμαστε τότε. Σήμερα η Αναστασία μας είναι 22 μηνών.

BHMagazino, 24 Ιουνίου 2007, τ. 349, σ. 12, ΕΜΠΕΙΡΙΑ,
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΠΗΓΗ...http://hamomilaki.blogspot.com

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ


Δυσκολευόμαστε οικονομικά ή σωματικά
Από αμετανόητα αμαρτήματα!
Όταν φτάσουμε σε ταπείνωση και τα εξομολογηθούμε
Τακτοποιούνται τα πράγματα!
Όταν κάποιος ψυχορραγεί για μέρες
Υπάρχει κάποιο ανεξομολόγητο αμάρτημα.
Οι αγιασμένοι άνθρωποι δεν έχουν ψυχορράγημα.
Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που αποθνήσκουν καθιστοί.
Με το κομποσκοίνι στο χέρι.
Το κομποσκοίνι έχει σε κάθε κόμπο εννέα σταυρούς
Καθ΄ υπόδειξη αγίου Αγγέλου στον Άγιο Παχώμιο.
Να μην τα έχουμε για επίδειξη.
Το κομποσκοίνι μας θυμίζει το Χριστό
Όπως το δαχτυλίδι μας θυμίζει το γάμο μας.
Να μην ντρεπόμαστε να το φορούμε.
Τα αμαρτήματα και τα πάθη
Δεν κληρονομούνται από γονείς σε παιδιά.
Οι κακίες συνήθειες «κληρονομούνται»
Με την έννοια ότι τα παιδιά μιμούνται τους γονείς.
Οι ψυχές που είναι ελεύθερες, μπορούν να κατεβαίνουν στη γη
Από την Ανάσταση ως την Πεντηκοστή.
Και έχουν συμβεί θαυμαστά γεγονότα.
Θέλει πολλές Λειτουργίες, Προσευχές, Ελεημοσύνες
Και από πολλούς, όλοι μαζί,
Για να βγει κάποιος κεκοιμημένος από την Κόλαση.
Είναι σαν να δουλεύουμε εμείς
Και να κολλούμε τα ένσημα σε άλλον…
Δεν μπορεί να βγει από εκεί όμως
Εάν έχει θανάσιμα αμαρτήματα αμετανόητα.
Θα παρακαλέσουμε την Παναγία γονυπετείς
Εάν είναι δυνατόν μετά δακρύων
Να μας πάρει τη ντροπή που εμποδίζει την Εξομολόγηση.
Πρόκειται για μεγάλη νίκη!

Γέροντας Εφραίμ
Δικαίος της Ιεράς Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

ΠΗΓΗ...http://lllazaros.blogspot.com

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

ΠΩΣ ΒΓΗΚΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΠΑΤΑΤΑΣ;


Όπως όλοι γνωρίζετε, οι Έλληνες δεν γνώριζαν τη πατάτα, μέχρι που τους την έφερε ο Καποδίστριας στην Ελλάδα. Όμως πώς βγήκε το όνομά της;

Η πατάτα κατάγεται… από τη Νότιο Αμερική. Την καλλιεργούσαν οι ιθαγενείς και όταν την δοκίμασαν οι εξερευνητές εντυπωσιάστηκαν από τη γεύση της που την μετέφεραν στην Ευρώπη. Οι κάτοικοι της Αϊτής είχαν ονομάσει αυτό το λαχανικό «batata».

Οι Ισπανοί που το έφεραν στην Ευρώπη το μετονόμασαν σε «patata» ενώ οι Άγγλοι, που άργησαν να την «αγαπήσουν», την ονόμασαν «potato».

Ο Καποδίστριας την έφερε στην Ελλάδα με την ισπανική ονομασία που χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα, παρόλο που μία πιο «ελληνική» λέξη είναι το γεώμηλο.

ΠΗΓΗ...http://endiaferonta.

ΠΩΣ ΔΗΛΩΝΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ;


Ο Ηθοποιός: Έπεσε η αυλαία

Ο ανθοπώλης: Tίναξα τα… πέταλα

Ο κτηνοτρόφος: Tα κακάρωσα

Ο ταξιτζής: Έκανα μια στραβοτιμονιά

Ο παπάς: Aποδήμησα εις Κύριον

Ο έμπορος: Έκλεισα τα ρολά

Ο βιβλιοπώλης: Έφτασα στον επίλογο

Ο ωρολογοποιός: Έφτασε η ώρα μου

Ο στρατιώτης: Έχασα αυτή τη μάχη

Ο χασάπης: Με σφάξανε

Ο ποδοσφαιριστής: Έφαγα κόκκινη κάρτα

Ο μοτοσυκλετιστής: Τέρμα τα γκάζια

Ο καλαθοσφαιριστής: Βγήκα με 5 φάουλ

ΠΗΓΗ....http://endiaferonta.

ΠΩΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΝ ΗΤΑΝ ΜΕΡΗ ΕΝΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ


Γυναίκα DIAL -UP : γυναίκα με αργή και δύσκολη πρόσβαση.

Γυναίκα DSL : γυναίκα με γρήγορη πρόσβαση, αρκεί να… διαθέτεις τους απαραίτητους πόρους.

Γυναίκα SERVER : γυναίκα πάντα απασχολημένη όταν τη χρειάζεσαι.

Γυναίκα WINDOWS : όλοι παραδέχονται ότι δεν λειτουργεί καλά αλλά δεν μπορούν να κάνουν χωρίς αυτή.

Γυναίκα LINUX : γυναίκα ελευθερων αρχών, που δεν χρειαζεσαι λεφτά για να την αποκτήσεις, αλλά απαιτεί πολύ διάβασμα για να συνεργάζεστε απρόσκοπτα.

Γυναίκα DOS .: όλοι την έχουν χρησιμοποιήσει έστω και μία φορά, αλλά κανείς δεν την θέλει πια.

Γυναίκα BACKUP : είχατε πιστέψει ότι διέθετε όλα όσα σας χρειάζονται, αλλά τη κρισιμότερη στιγμή πάντα κάτι έλειπε.

Γυναίκα SCREENSAVER : αν και δε χρησιμεύει σε τίποτα, είναι διασκεδαστική.

Γυναίκα MULTIMEDIA : τα κάνει όλα να ! φαίνονται όμορφα.

Γυναίκα RAM : μόλις χωρίσετε, ξεχνάει όλα όσα έχετε κάνει μαζί.

Γυναίκα HARD – DISK: θυμάται τα πάντα ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

Γυναίκα MOUSE : λειτουργεί μόνο αν τη χτυπάς και την κακομεταχειρίζεσαι.

Γυναίκα PASSWORD : νομίζεις πως είσαι ο μόνος που τη γνωρίζει, παρ’όλο που την γνωρίζει κι ο άλλος μισός πληθυσμός.

Γυναίκα MP3: θέλουν όλοι να την «κατεβάσουν» από άλλους άνδρες.

Γυναίκα VIRUS : γνωστή και ως σύζυγος, έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις, εγκαθίσταται και καταναλώνει όλα τα αποθέματα. Αν επιχειρήσεις να την απεγκαταστήσεις, αναγκαστικά θα χάσεις κάποια αρχεία, αν δεν προσπαθήσεις θα χάσεις τα πάντα.

Γυναίκα E – MAIL: τα 9 στα 10 από αυτά που σου λέει, είναι εντελώς άχρηστα.

Γυναίκα Service Pack: Μοιάζει με την πρώην σου αλλά υποτίθεται ότι έχει λιγότερα προβλήματα. Τελικά ανακαλύπτεις ότι έχει διαφορετικά.

Γυναίκα browser : Της εμπιστεύεσαι την πιστωτική σου;;;

Γυναίκα trojan : Μεταμφιέζεται σε μια γλυκιά και καλή κοπέλα για να τη βάλεις σπίτι σου. Μόλις μπει δείχνει τον πραγματικό της εαυτό.

Γυναίκα antivirus : Είναι η γυναίκα που σου έρχεται μετά την γυναίκα virus -ενίοτε και πριν από αυτή.

Γυναίκα firewall : Δεν ανταποκρίνεται σε οποιαδήποτε προσπάθεια επικοινωνίας μαζί της.

Γυναίκα wikipedia : Ξέρει πολλά κόλπα, αλλά δεν είσαι σίγουρος ποιος της τα έμαθε και αν τα κάνει σωστά.

Γυναίκα netmod : Στη φορτώσανε με προξενιό.

Γυναίκα outlook : Είναι ανοιχτή σε όλα!

Γυναίκα scanner : Στην αρχή την ήθελες πολύ. Τελικά δεν τη χρησιμοποιείς και τόσο συχνά.

Γυναίκα laptop : Σε ακολουθεί όπου πας.

Γυναίκα desktop : Την αφήνεις σπίτι σου να κάνει δουλειές και βγαίνεις με τους κολλητούς σου! Σε περιμένει αναμμένη!

ΠΗΓΗ....http://endiaferonta.

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΑ



Έξυπνος άνδρας + έξυπνη γυναίκα = ειδύλλιο
Έξυπνος άνδρας + χαζή γυναίκα = δεσμός
Χαζός άνδρας + έξυπνη γυναίκα = γάμος
Χαζός άνδρας + χαζή γυναίκα = εγκυμοσύνη

Περί εργασίας
Έξυπνο αφεντικό + έξυπνος υπάλληλος = προκοπή
Έξυπνο αφεντικό + χαζός υπάλληλος = παραγωγή
Χαζό αφεντικό + έξυπνος υπάλληλος = προαγωγή
Χαζό αφεντικό + χαζός υπάλληλος = υπερωρίες

Περί αγοράς
Ένας άνδρας πληρώνει για ένα αντικείμενο που χρειάζεται και κοστίζει.
Μια γυναίκα πληρώνει για ένα αντικείμενο που δε χρειάζεται και κοστίζει.

Πόρισμα:
Μια γυναίκα ανησυχεί για το μέλλον μέχρι να βρει σύζυγο.
Ένας άνδρας ποτέ δεν ανησυχεί για το μέλλον, παρά μόνο όταν βρει σύζυγο.

Γενίκευση:
Επιτυχημένος άνδρας είναι εκείνος που βγάζει περισσότερα απ' όσα μπορεί να ξοδέψει η γυναίκα του.
Επιτυχημένη γυναίκα είναι κάποια που μπορεί να βρει έναν τέτοιο άνδρα.

Περί ευτυχίας
Για να είσαι ευτυχισμένη μ' έναν άνδρα, πρέπει να τον καταλαβαίνεις πολύ και να τον αγαπάς λίγο.
Για να είσαι ευτυχισμένος με μια γυναίκα, πρέπει να την αγαπάς πολύ και να μην προσπαθείς να την καταλάβεις καθόλου.

Περί ανθεκτικότητας
Οι παντρεμένοι άντρες ζουν περισσότερο από τους ανύπαντρους, αλλά είναι πιο πρόθυμοι να πεθάνουν νωρίτερα.

Περί αλλαγών
Μια γυναίκα παντρεύεται κάποιον ελπίζοντας πως θα τον αλλάξει, αλλά αυτός δεν αλλάζει.
Ένας άντρας παντρεύεται μια γυναίκα ελπίζοντας πως αυτή δε θ' αλλάξει, αλλά, διάολε, αλλάζει!

Περί διαλόγων
Μια γυναίκα έχει την τελευταία λέξη στον καυγά.
Γενίκευση:
Ό,τι πει ένας άνδρας μετά την τελευταία λέξη, είναι η απαρχή ενός νέου καυγά.

Άσκηση:
Πώς μπορείτε να ταπώσετε αυτούς που θέλουν να σας παντρέψουν;
Υπόδειξη:
Οι συγγενείς μου σε όποιο γάμο κι αν πήγαινα μου λέγανε: 'Έλα, τώρα η σειρά σου'.
Σταμάτησαν να το κάνουν μόνο όταν εγώ άρχισα να τους λέω το ίδιο στις κηδείες.

Από την αγαπημενη μου Αρετή Πιστιόλα

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

ΓΙΑΤΙ ΜΙΧΑΛΗ ΜΟΥ;





Γράφει η Ευγενία Ηλιοπούλου

Κάθε ημέρα βλέπω την φωτογραφία σου. Την έχω μόνιμα στο πορτοφόλι μου. Χαμογελάς γεμάτος ευτυχία και χαρά. Την βγάλαμε όταν πήρες το δώρο που επιθυμούσες τόσο πολύ. Το αυτοκίνητο! Δεν ήθελα να σου το αγοράσω αλλά επέμενες τόσο. Είχα μία προαίσθηση αλλά υπέκυψα και ενέδωσα στις προσταγές σου. Σε αγαπούσα τόσο! .Ήσουν ο ίδιος ο εαυτός μου στα είκοσι του .Ίδια γένια, ίδια τολμηρή ματιά. ίδια όρεξη για καινούργια πράγματα και καινούργιες εμπειρίες. Πίστευες ότι τίποτα δεν θα σε σταματήσει. Δεν φοβόσουνα τίποτα. Ατίθασος με...
καλή καρδιά και όρεξη για καλαμπούρια.
Πάνε δύο χρόνια τώρα που δεν καταλαβαίνω τίποτα από αυτά που γίνονται γύρω μου. Η εναλλαγή των εποχών με αφήνουν ασυγκίνητο. Ούτε οι θερμοκρασίες με τρομάζουν. Δεν τις νιώθω! Καύσωνας η παγωνιά, καλοκαίρια και χειμώνες περνούνε επάνω μου χωρίς να αφήσουν σημάδια. Δεν καταλαβαίνω αν ιδρώνω ή παγώνω. Το κούτελο μου στάζει ιδρώτα αλλά εγώ δεν νιώθω τίποτα.
Τους πρώτους μήνες δεν κοιμόμουν, έβλεπα συνέχεια μπροστά στα μάτια μου πώς έγινε το ατύχημα. Ήθελα να αυτοκτονήσω .Περπατούσα στην μέση του δρόμου χωρίς να ακούω τις κόρνες των αυτοκινήτων. Μετά το έριξα στο πιοτό! Συνέχεια τύφλα .Συνέχεια με ένα ποτήρι στο χέρι μου. Για να ξεχάσω. Μετά έβλεπα παραισθήσεις και είχα στιγμές που ζαλιζόμουνα. Την νύχτα έβλεπα οπτασίες. Ερχόσουνα χαμογελαστός για να μου πεις ότι αυτό που ζούσα δεν ήταν εφιάλτης αλλά ένα παρατεταμένο αστείου που μου είχες κάνει. Πεταγόμουνα και έτρεχα στο δωμάτιο σου .Εκεί έβλεπα το καλά στρωμένο κρεβάτι σου και την φωτογραφία σου μέσα στο μαύρο πλαίσιο και έκλαιγα. Έκλαψα πολλούς μήνες. Στέγνωσαν από τα δάκρια τα μάτια μου και η ψυχή μου.
Δεν πήγα στην δουλειά μου μήνες. Έφτασα πολύ κοντά στην τρέλα, σάλεψε το μυαλό μου. Δεν πήρα φάρμακα Η μάνα σου μου σύστησε έναν ψυχίατρο αλλά δεν πήγα .Η κατάθλιψη μου έκοψε τα πόδια και τα όνειρα .Πολλές φορές πίστευα ότι το μυαλό μου θα ανατιναχτεί και ότι ο εγκέφαλός μου βράζει. Έβγαζα από την κατάψυξη ένα παγωμένο μπουκάλι, το έβαζα στο σβέρκο μου και δεν ένιωθα τίποτα. Στο χρόνο το πήρα απόφαση ότι η ζωή συνεχίζεται. Πήγα στην δουλειά, δούλευα δύο βάρδιες και δεν ένιωθα καμία κούραση. Αδιαφορούσα για τα πάντα στο σπίτι, Το μόνο που είχε ουσία ήταν να βρεθώ στην δουλειά και να μην σκέφτομαι τίποτα..
Τώρα είμαι πιο ήρεμος. Αναφέρομαι σε σένα μόνο αν με ρωτάει κάποιος πώς είμαι. Βλέπω άλλα παιδιά που θέλουν ,σαν και εσένα να ζήσουν τώρα την στιγμή και δεν τους νοιάζει τίποτα. Που τα θέλουν όλα εδώ και τώρα!. Θέλουν να ζήσουν κάθε ημέρα σαν να είναι η τελευταία τους. Που τρέχουν χωρίς να υπολογίσουν τίποτα. Τους μαλώνω και τους λέω για σένα ! Σκοτώθηκες ενώ έτρεχες με υπερβολική ταχύτητα σε ένα δημόσιο δρόμο με αυξημένη κυκλοφορία. Έτρεχες σαν να ήσουνα ο μοναδικός αυτοκινητιστής εκεί .Έφταιγες αγόρι μου και πήρες στο λαιμό σου εμένα και την μάνα σου. Το σπίτι μας βυθίστηκε στο πένθος και έσβησε το χαμόγελο από τα χείλη μας. Τώρα που σε πήρε ο Χάρος είσαι ευχαριστημένος;

ΠΗΓΗ...http://www.enimerwsi

ΘΑ Σ ΑΓΑΠΩ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΓΙΝΕΙ


Ο Μικρός ήταν πολύ κακόκεφος.
Κλείστηκε στο δωμάτιο κι άρχιζε να στριφογυρίζει κι όλα τα πράγματα ν΄αναποδογυρίζει.
Τις ζωγραφιές από τον τοίχο ξεκολλούσε κι όλα τα παιχνίδια του χαλούσε.
«Θεέ μου!» είπε η Μαμά «τι έχεις πάθει;»

«είμαι ένα ανάποδος και γκρινιάρης μικρός και κανείς δε μ΄αγαπάει» είπε ο μικρός.
«Μικρέ μου» είπε η Μαμά «όπως και να ΄σαι, εγώ πάντα θα σ΄αγαπώ». «Κι αν ήμουνα αρκούδος, πάλι θα με φρόντιζες και θα μ΄ αγαπούσες;» ρώτησε ο Μικρός.
«Φυσικά» είπε η Μαμά.
«Εγώ θα σ΄αγαπώ ό, τι κι αν γίνει».
«Αν όμως γινόμουν πράσινο έντομο, πάλι θα μ΄αγαπούσες, πάλι θα με αγκάλιαζες και θα με φιλούσες;»
«Φυσικά» είπε η Μαμά.
«Εγώ θα σ΄αγαπώ ό, τι κι αν γίνει».
«Ό, τι κι αν γίνει;» είπε ο Μικρός και χαμογέλασε.
«Κι αν ήμουνα κροκόδειλος;» «Θα σε αγκάλιαζα και θα σε αγαπούσα και τη νύχτα θα σου τραγουδούσα» είπε η Μαμά.
«Χαλάει ποτέ η αγάπη;» ρώτησε ο Μικρός.
«Λυγίζει άραγε ποτέ και σπάει; Κι αν ναι, μπορείς άραγε να την κολλήσεις, να τη φτιάξεις και να τη χτίσεις;»
«Α, δεν ξέρω» είπε η Μαμά « το μόνο που ξέρω είναι ότι θα σ΄ αγαπώ για πάντα».
«Κι όταν πεθάνουμε και χαθούμε, θα μ΄αγαπάς ακόμη;» είπε ο Μικρός. «Θα υπάρχει ακόμα η αγάπη;»
Η Μαμά πήρε στην αγκαλιά της τον Μικρό και κοίταξαν μαζί από το παράθυρο τον ουρανό. Το φεγγαράκι έφεγγε ψηλά και τ΄αστεράκια ήταν φωτεινά.
«Κοίτα, Μικρέ, τ΄αστεράκια πώς λάμπουνε στον ουρανό. Ξέρεις πως πολλά απ΄αυτά έχουν πεθάνει εδώ και χρόνια πια;» «Τα βλέπεις όμως πώς φωτίζουν ακόμα στον ουρανό;
<<Η αγάπη είναι σαν τ΄ αστέρια: ποτέ δεν πεθαίνει και πάντα φωτίζει>>.

ΠΗΓΗ...http://evi-evis.

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

ΘΑ Σ ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ


Το φεγγάρι, κατακίτρινο, έλαμπε στον ουρανό κι έκανε τη θάλασσα να λαμπυρίζει...Εκείνη, καθισμένη στην ακρογυαλιά, αγνάντευε το πέλαγος και σκεφτόταν.....ονειρευόταν...ταξίδευε...
Άραγε που να ναι? Με σκέφτεται? , αναλογίστηκε και πέταξε ένα βότσαλο στη θάλασσα...Εκείνο έκανε κάμποσους κύκλους αναπηδώντας, μέχρι που χάθηκε για πάντα στο βυθό.
Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβανόταν κάθε βράδυ, τον τελευταίο μήνα. Καθισμένη στην ακρογυαλιά έφερνε στο μυαλό της την τελευταία τους συνάντηση, εκεί.....εκείνη και ο έρωτας της ζωής της.
Ο Αλέξανδρος της είχε προτείνει να καθίσουν να απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα, λίγο πριν φύγει. Η Βίκυ μύριζε τον αέρα, ανάσαινε την αλμύρα της θάλασσας και ρουφουσε τα λόγια του με ακόρεστη δίψα.
Ο ουρανός έχει πάρει ένα χρώμα πορτοκαλί προς το ρόδινο. Ο ήλιος γέρνει αργά προς το νησί απέναντι και είναι τεράστιος σαν πύρινος δίσκος. Η θάλασσα είναι λάδι τώρα, και ο ουρανός όσο πάει γίνεται και πιο πορφυρός. Φαίνεται πως το ηλιοβασίλεμα θα είναι μοναδικό σήμερα, είπε ο Αλέξανδρος. Να, βούτηξε ο ήλιος πίσω από το νησί! Τώρα άλλαξε το χρώμα, πάει προς το μωβ. Τί ομορφιά, είπε και γύρισε προς το μέρος της Βίκυς.
Εκείνη, άνοιξε τα μάτια της ανασηκώθηκε και του έδωσε ένα γλυκό φιλί. Ένα φιλί που ήταν γεμάτο αγάπη, λατρεία, ευγνομωσύνη.
Θα σ αγαπώ πάντα , του είπε. Ύστερα, αγκαλιασμένοι έμειναν να απολαμβάνουν το φαντασμαγορικό θέαμα της δύσης....

Όλα άρχισαν ένα χειμωνιάτικο βράδυ του Νοέμβρη. Έξω έβρεχε κι έκανε κρύο. Η Βίκυ, μια25χρονη κοπέλα, μόλις είχε τελειώσει τη δουλειά της κι ετοιμαζόταν να πάει σπίτι της. Δούλευε σε μία διαφημιστική εταιρεία κι εκείνο το βράδυ είχε μείνει περισσότερο γιατί είχε μια δουλειά που έπρεπε να τελειώσει. Βγήκε έξω αλλά πουθενά ταξί για να την πάει. Η ώρα περνούσε, η βροχή δυνάμωνε και είχε αρχίσει να κάνει κρύο. Αφού πέρασε αρκετή ώρα, χωρίς να έχει βρεθεί κάτι, έκατσε αποκαμωμένη, σε μια στάση προσπαθώντας να βρει μια λύση.
Εκείνη τη στιγμή, σαν από θαύμα, σταμάτησε μπροστά της ένα μικρό κόκκινο αυτοκίνητο και το παράθρο του συνοδηγού άνοιξε.
Σύγνώμη, είπε ο όμορφος νέος, μήπως μπορείτε να μου πείτε πως να πάω σε αυτή την περιοχή? , της είπε δείχνοντάς της μια διεύθυνση που είχε γραμμένη σε ένα χαρτί.
Τα μάτια της Βίκυς άστραψαν. Ήταν κοντά στο σπίτι της.
Φυσικά και μπορώ, του απάντησε. Την ξέρω καλά την περιοχή, εκεί μένω κι εγώ.
Τότε, μήπως θα θέλατε να σας πετάξω μέχρι εκεί? Η βροχή έχει δυναμώσει αρκετά και είναι κρίμα να περιμενετε μέσα στο κρύο , της απαντάει ο όμορφος νέος.
Αν δε σας είναι μεγάλος κόπος θα το ήθελα. Περιμένω πολύ ώρα αλλά δε βλέπω να γίνεται τίποτα. του απάντησε εκεινη και μπήκε στο μικρό κόκκινο αυτοκινητάκι.
Αλήθεια, δε συστηθήκαμε. Με λένε Αλέξανδρο
Εμένα Βίκυ, σας ευχαριστώ πολύ που με πήρατε μαζί σας
Ευχαρίστησή μου, εξάλου χρειάζομαι τις οδηγίες σας για να πάω γρήγορα. Δουλεύω σε τουριστικό γραφείο και πρέπει οπωσδήποτε να πάω κάτι εισητήρια σε μία πελάτισα γιατί αλλιώς την έβαψα. απαντάει ο όμορφος νέος.

Όση ώρα οδηγούσε και τις εξιστορούσε πράγματα για τη δουλειά του, η Βίκυ τον παρατηρούσε. Ήταν όμορφος. Γύρω στα 30, μελαχροινός με ένα πολύ γλυκό χαμόγελο και μάτια που σε διαπερνούσαν. Το μικρό κόκκινο αυτοκινητάκι, έτρεχε σα βολίδα, στο CD ακουγόταν το SHE του Elvis Costelo, το αγαπημένο της τραγούδι....
Πολυ μελωδικό τραγούδι , ακουστηκε η φωνή του Αλέξανδρου, είναι το αγαπημένο μου .
Τι σύμπτωση, και το δικό μου , απάντησε η Βίκυ. Α, να εδώ μένω, και η διεύθυνση που ψάχνεις είναι 2 στενά πιο κάτω , είπε. σ ευχαριστώ που με έφερες, αν δε βρισκόσουν εσύ ακόμα θα έψαχνα να βρω ταξί να γυρίσω. Καληνύχτα και χάρηκα πολύ για τη γνωριμία , είπε η Βίκυ κι ετοιμάστηκε να κατέβει από το αυτοκίνητο.
Θέλεις να ξαναβρεθούμε? Νομίζω ότι θα κάναμε καλή παρέα. Θέλεις να πάμε αύριο για ένα καφέ?¨, της είπε ο Αλέξανδρος.
Ναι, γιατί όχι , απάντησε η Βίκυ. Θα μου άρεσε πολύ να σε γνωρίσω καλύτερα .
Αύριο ραντεβού στο ίδιο σημείο. Μπορείς κατά τις 8?
Ναι, μπορώ , είπε η Βίκυ και κατέβηκε.
Θα σε περιμένω, καληνύχτα κι ευχαριστώ...με έσωσες , της απάντησε ο Αλέξανδρος και το κόκκινο αυτοκινητάκι του χάθηκε μέσα στη νύχτα.

Η Βίκυ μπήκε γρήγορα σπίτι της και, αφού έβγαλε γρήγορα τα βρεγμένα ρούχα, έκατσε μπροστά στο τζάκι κι έφερε στο μυαλό της αυτή την περίεργη συνάντηση. Ήταν πολύ όμορφος άντρας...κάτι μέσα της την έκανε να νιώθει πολύ περίεργα όσο τον σκεφτόταν. Τα μάτια του, τα χερια του, το χαμόγελό του....όλα ήταν τέλεια!!!!! Σαν ελατήριο πετάχτηκε από την πολυθρόνα και πήγε στο δωμάτιό της να βρει τί θα φορούσε την επόμενη μέρα. Έπρεπε να είναι όμορφη, να του κάνει εντύπωση. Άνοιξε την ντουλάπα της και χάθηκε μέσα.....

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε, κι ένας αχνός ήλιος έλαμπε στον ουρανό. Η Βίκυ δεν είχε μυαλό για δουλειά, το μυαλό της ήταν στο απογευματινό ραντεβού. Με όσο μυαλο της είχε μείνει, τελείωσε γρήγορα τις δουλιές της και στις 8 το απόγευμα ήταν στη στάση που περίμενε και το προηγούμενο βράδυ. Δεν πέρασε πολλή ώρα και το κόκκινο αυτοκινητάκι σταμάτησε μπροστά της. Ο Αλέξανδρος κατέβηκε για να της ανοίξει την πόρτα αλλά έμεινε να την κοι΄ταζει. Δεν είχε ξαναδεί τέτοια ομορφιά...Η Βίκυ στεκόταν μπροστά του και κυριολεκτικά έλαμπε. Τα μακρυά μαύρα μαλλιά της ήταν πιασμένα αλογοουρά, φόραγε ένα μαύρο κολλητό παντελόνι και από πανω ένα σοκολατένιο μπλουζάκι που τόνιζε τα φουντουκένια μάτια της.
Καλησπέρα , είπε η Βίκυ με ένα μεγάλο χαμόγελο, και του έδωσε ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο.
Καλησπέρα και σ εσένα , απάντησε ο Αλέξανδρος, είσαι πολύ όμορφη σήμερα, πάμε? , της είπε και άνοιξε την πόρτα για να μπει μέσα.
Που θα πάμε? , ρώτησε η κοπέλα.
Άσε το σ εμένα, ξέρω ένα πολύ όμορφο και ήσυχο μέρος που θα μπορέσουμε να μιλήσουμε , είπε ο νέος και ξεκίνησε.
Στο CD ακουγόταν το SHE ......
Αν θυμαμαι καλά είπες ότι είναι το αγαπημένο σου....στο αφιερώνω λοιπόν , είπε ο Άλεξ και την κοίταξε με ένα γλυκό βλέμμα.
Σ ευχαριστώ πολύ, είναι πραγματικά πολύ καλό. Τα λόγια του είναι τέλεια , είπε η Βικύ και αφέθηκε στη μελωδία να την ταξιδέψει.
Δεν πέρασε πολλή ώρα και το αυτοκίνητο σταμάτησε σε ένα καφέ, μέσα στα δέντρα, πάνω στη θάλασσα.
Φτάσαμε, εδώ είναι το αγαπημένο μου μέρος. Εδώ έρχομαι όταν θέλω να ηρεμήσω και να ταξιδέψω .
Πραγματικά, το μέρος ήταν ειδυλιακό. Ένα μικρό καφέ στη μέση του πουθενά, πάνω στη θάλασσα. Η διακόσμησή του ήταν ξύλινη, με παλιά έπιπλα και στη μέση ένα τζάκι αναμμένο. Είχε ξαστεριά κι ένα μεγάλο φεγγάρι έλαμπε στον ουρανό, είχε πανσέληνο.
Θέλεις να κάτσουμε εδώ? , της είπε δείχνοντας της ένα τραπέζι δίπλα στο τζάμι, έτσι θα μας ζεσταίνει το τζάκι αλλά θα βλέπουμε και το φεγγάρι .
Ναι,είναι μια χαρά , απάντησε η Βίκυ.
Παράγγειλαν από μια ζεστή σοκολάτα και άρχισαν να μιλάνε.
Της αφηγήθηκε τηζωή του,τα παιδικά του χρόνια, τη δουλειά του κι εκείνη τον άκουγε με προσοχή και με μάτια που έλαμπαν. Ήταν τόσο όμορφος. Με το φως των κεριών φαινόταν ακόμα πιο γλυκός, τα μάτια του ακόμα πιο λαμπερά. Της άρεσε πολύ. Στην αρχή ένιωθε περίεργα αλλά όσο περνούσε η ώρα άρχισε να χαλαρώνει και να απολαμβάνει τη γλυκιά παρέα του!!
Του μίλησε για τη ζωή της, για τις σπουδές της, για τη δουλειά της κι εκείνος την άκουγε με προσοχή και ενδιαφέρον. Αισθανόταν ότι τον γνώριζε μια ολόκληρη ζωή. Έξω από το παράθυρο το φεγγάρι έλαμπε και μαζί με αυτό και η θάλασσα. Λαμπύριζε όπως και τα μάτια της. Άστραφτε όπως και τα μάτια του. Είχε αρχισει να τον ερωτεύεται, να νιώθει αυτό το περίεργο συναίσθημα του να μη θέλει να τελειώσειη νύχτα. Πέρναγε πολύ όμορφα μαζί του και δεν κατάλαβε πώς πέρασε η ώρα!
Πρέπει να φύγουμε, είναι αργά και αύριο δε θα μπορούμε να ξυπνήσουμε , της είπε.
Ναι, το ξέρω. Είναι όμως τόσο όμορφα, περνάω τόσο όμορφα που δεν το θέλω , του απάντησε εκείνη.
Μην ανησυχείς ψυχή μου, μπορούμε να τα ξαναπούμε και αύριο. Θα το ήθελα πολύ .
Κι εγώ το ίδιο !

Έφυγαν και το μικρό κόκκινο αυτοκινητάκι τους γύρισε πίσω.
|Θα τα πούμε κι αύριο? , τη ρώτησε με αγωνία και προσμονή.
Ναι, και αύριο του απάντησε με μάτια που έλαμπαν.
Καληνύχτα, λοιπόν, καιευχαριστώ για την όμορφη βραδυά , είπε κι έσκυψε και της έδωσε ένα πεταχτό φιλί στα χείλια.
Καληνύχτα, όμορφε . Θα σε περιμένω αύριο , είπε η κοπέλα και τον άφησε με ένα γλυκό φιλί.

Αυτό ήταν! Είχε ερωτευθεί.....Είχε ήδη αρχίσει να μετράει τα λεπτά μέχρι την επόμενη συνάντησή τους.
Και ακολούθησαν πολλές........Βόλτες στο δάσος, βόλτες στη θάλασσα, ατελείωτες συζητήσεις μπροστά στο τζάκι και μαζί η φλόγα του έρωτα να δυναμώνει όλο και περισσότερο.
Δεν μπορούσε να ζήσει μακρυά του. Κάθε λεπτό ήταν βασανιστήριο. Ήθελε να είναι συνέχεια μαζί.
Που να φανταστεί ότι εκείνη την κρύα νύχτα του Νοέμβρη θα συναντούσε, τόσο παράδοξα, τον έρωτα της ζωής της.
Τα αισθήματα ήταν αμοιβαία. Όταν βρισκόντουσαν μαζί ήταν σα να χανόντουσαν. Ο κόσμος δεν υπήρχε για κείνους. Ήταν κάτι το μοναδικό, κάτι το ονειρικό. Πετούσαν στα σύννεφα, έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας.
Για πάντα θα είμαστε μαζί, δεν πρόκειτε να σε αφήσω ποτέ , της είπε ένα βράδυ που ήταν αγκαλιασμένοι.
Ούτε εγώ. Είσαι η ζωή μου, μακρυά σου τίποτα δεν έχει νόημα. Θέλω κάθε μέρα να ξυπνάω και να κοιμάμαι δίπλα σου. Θέλω το χαμόγελό σου να είναι το πρώτο που θα αντικρύζω το πρωί και το φιλί σου το τελευταίο που θα νιώθω το βράδυ , του απάντησε κι έσκυψε και τον φιλησε.
Για πάντα μαζί, καρδιά μου, τίποτα δεν πρόκειτε να μας χωρίσει ...
Για πάντα μαζί .....

Μέχρι που μια μέρα ηρθε το μαντάτο.
Αγάπη μου,πρέπει να φύγω.....Πρέπει να φύγω και δεν ξέρω πότε θα γυρίσω , της ανακοίνωσε ο Άλεξ με θλίψη στη φωνή.
Γιατί, που θα πας...Πάρε με μαζί σου , του είπε η Βίκυ
Είναι αδύνατο. Η Δουλειά μου με στέλνει σε μία αποστολή και δεν μπορώ να σε πάρω μαζί. Θα γυρίσω, θα γυρίσω γρήγορα κοντά σου. Οι μέρες θα περάσουν δύσκολα αλλά θα είσαι συνέχεια στο μυαλό και στην καρδιά μου και θα μου δίνεις κουράγιο και δύναμη , της απάντησε.
Δεν αντέχω μακρυά σου....πονάω.....σε θέλω συνέχεια στη ζωή μου , του απάντησε, αλλά αν πρέπει, θα κάνω υπομονή.....Θα μετράω μέρες, ώρες, λεπτά και θα σε περιμένω να ξαναγυρίσεις κοντά μου.....
Έτσι κι έγινε. Ο Άλεξ έφυγε με βαρυά καρδιά και η Βίκυ έμεινε πίσω να μετράει μέρες.....

Το φεγγάρι, κατακίτρινο, έλαμπε στον ουρανό κι έκανε τη θάλασσα να λαμπυρίζει...Εκείνη, καθισμένη στην ακρογυαλιά, αγνάντευε το πέλαγος και σκεφτόταν.....ονειρευόταν...ταξίδευε...
Άραγε που να ναι? Με σκέφτεται? , αναλογίστηκε και πέταξε ένα βότσαλο στη θάλασσα...
Μωρό μου.... , ακούστηκε μια γλυκιά, ερωτική φωνή. Η Βίκυ πετάχτηκε σαστισμένη. Το ήξερα ότι θα σε βρω εδώ , της είπε. Αυτό είναι το αγαπημένο μας μέρος. Πέρασα πολλά βράδυα ταξιδεύοντας νοερά εδώ.
Η Βίκυ έτρεξε και τον πήρε αγκαλιά με τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι από τα μάτια της.
Νόμιζα ότι με ξέχασες, νόμιζα ότι δε θα ξαναγυρίσεις, νόμιζα........
Τα χείλια του σφράγισαν τα δικά της με ένα φιλί που όμοιό του δεν της είχε ξαναδώσει.
Σ αγαπάω......δε μπορώ να ζήσω μακρυά σου. Σε θέλω συνεχεια δίπλα μου , της είπε . Όλα ειναι περιττά...Από δω και πέρα θα είμαστε για πάντα μαζί .......και την έσφιξε στην αγκαλια του με όλο το πάθος και τον έρωτα που είχε μέσα του!!!!!

ΠΗΓΗ....http://www.loveinaction

ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ


Ήταν καλοκαίρι…ένα ζεστό πρωινό του Ιουλίου! Γνωριστήκαμε στο τρένο! Καθόμουν σε ένα τραπεζάκι του εστιατορίου στο πρώτο βαγόνι εκείνος με είχε δει έξω απ’το τρένο! Επιδιώκοντας να με γνωρίσει, πλησίασε και κάθισε στο τραπέζι μου, ενώ είχε θέση, πράγμα που μου αποκάλυψε λίγο καιρό αργότερα! Προορισμός μου ήταν το χωριό μου! Εκείνος όμως θα παρουσιαζόταν στο στρατό! Με το που μου το είπε, «έκανα πίσω»! Τον απέφευγα, ώσπου με βρήκε στο facebook! Σε λίγο καιρό μιλούσαμε και στο τηλέφωνο! Ώσπου έγινε συνήθεια να μιλάμε κάθε μέρα αδιάλειπτα!

Τα Χριστούγεννα βγήκαμε για πρώτο ραντεβού! Αλλά η σκέψη ότι εκείνος θα έφευγε για το στρατόπεδο σε μερικές μέρες, τον έκανε να νιώθει άδικος μαζί μου…δε θα ήταν σωστό να με φιλήσει ενώ θα έφευγε μακριά! Στο μεταξύ εκείνος έφυγε κι εγώ είχα βυθιστεί σε μια βαθιά μελαγχολία…δεν είχα διάθεση να διαβάσω! Η ανάμνηση εκείνης της συνάντησης και η επιθυμία μου να τον δω, έγιναν αφορμή να γράφω στίχους για τη μπάντα μου(τραγουδώ ερασιτεχνικά σε συγκρότημα).

Ύστερα από τρεις μήνες, ήρθε και πάλι στην Αθήνα…αποφάσισα να δώσω τέλος σε όλα! Έπρεπε να αφοσιωθώ στο διάβασμά μου! Έτσι του τηλεφώνησα και του είπα ότι έπρεπε να τελειώσει αυτή η ιστορία, εφόσον δεν οδηγούσε πουθενά! Εκείνος ξαφνιάστηκε, δεν περίμενε τέτοια κατάληξη! Οι μέρες περνούσαν και πλησίαζε η βραδιά για το live, στο οποίο θα τραγουδούσα με τη μπάντα! Δυστυχώς δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ και κατά τη διάρκεια του τελευταίου κομματιού που τραγουδούσα επί σκηνής, το οποίο αφιέρωσα σε αυτόν, βούρκωσα και στη συνέχεια έκλαιγα…! Ένιωθα εκτεθειμένη σε όσους με παρακολουθούσαν…ήθελα να φύγω, να απομονωθώ απ’όλους! Να κλαίω συνέχεια και να μη με βλέπει κανείς! Απομακρύνθηκα όπως-όπως από το χώρο! Ήταν η πρώτη φορά που δεν χαιρέτισα κανέναν, φόρεσα το παλτό μου και άρχισα να τρέχω στη βροχή! Αισθάνθηκα την ανάγκη να τον νιώσω κοντά μου, αλλά είχα ήδη σπεύσει να τον βγάλω απ’τη ζωή μου! Έτσι πήγα στο μόνο μέρος που μου τον θύμιζε και δεν είχε κόσμο…το σταθμό του τρένου!

Κάθισα σε ένα παγκάκι και συνέχιζα να κλαίω, βλέποντας τη βροχή να πέφτει στις ράγες…!Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι η επιλογή του μέρους με έκανε να αναπολώ εκείνη τη μέρα του Ιουλίου που τον γνώρισα, πράγμα που δεν με βοηθούσε να σταματήσω να κλαίω! Έτσι σηκώθηκα με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει και άρχισα να περπατώ προς την έξοδο, όταν ξαφνικά βλέπω μία φιγούρα μπροστά μου. Μη μπορώντας να διακρίνω το πρόσωπο με τα θολωμένα απ’το κλάμα μάτια, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Ώσπου μετά από μερικά βήματα, έκπληκτη αντικρύζω εκείνον! Ένιωθα απορία, χαρά, έκπληξη! Σε όλα αυτά απάντησαν τα λόγια του: «Σε περίμενα!»
Από τότε είμαστε μαζί!

Δεν έχω τίποτα άλλο να πω…σας ευχαριστώ πολύ γι’αυτήν την ευκαιρία που δίνετε…θα θέλαμε πολύ κι εγώ και ο φίλος μου να δούμε την ιστορία μας!

ΠΗΓΗ...http://www.loveinaction

ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΝΟΙΑΖΕ Η ΒΡΟΧΗ


Μια αληθινή ιστορία που εύχομαι να την ζήσουν όλοι.Ένα ζευγάρι στην Αθήνα.. 19 χρονών… Είναι ευτυχισμένοι… χωρίζουν… 100 λόγοι. Ο καιρός περνά. Αλλά, δυστυχώς,τα συναισθήματα παραμένουν ίδια για τον Άγγελο. Δεν μπορεί να την ξεχάσει. Είναι η πρώτη κοπέλα που είχε ερωτευτεί, και δεν μιλάμε για απλό ενθουσιασμό. Την έβλεπε να τον πλησιάζει και του κοβόντουσαν τα γόνατα. Και ας ήξερε ότι πλησίαζε εκείνον…. Δεν πίστευε ότι αυτή η κοπέλα είναι κοπέλα του… «ήταν Άγγελε ήταν» μονολογεί… «μα τι έγινε;» σκέφτεται ο Άγγελος. Ποτέ δεν συμφώνησε με αυτούς τους λόγους. «Τι έπαθα τώρα; Υποτίθεται την είχα ξεπεράσει» «γαμώτο»Το παίρνει απόφαση. Θα πάει να την βρεί. Έστω να την δεί .Τι κάνει, που είναι. «λες να με σκέφτεται;» «είμαι ανόητος τι σκέφτομαι…» Αφήνει κάτω το μπουφάν του. Στέκεται παίρνει μια ανάσα και το σηκώνει και πάλι. «θα πάω απλά να την νιώσω λίγο πιο κοντά μου.Μετά μια ώρα ποδαρόδρομου φτάνει λαχανιασμένος κάτω από το σπίτι της. κάθεται από την πλευρά του δωματίου της. Έβλεπε το φώς ανοιχτό «όχι ρε γαμωτο .Θεέ μου γιατί το κάνεις αυτό»

Μόλις άρχισε να πέφτει μια απίστευτη βροχή. ο Άγγελος ακάθεκτος συνεχίζει να κοιτάζει το δωμάτιο της. Δεν τον ένοιαζε η βροχή, την ένιωθε, ήξερε ότι ήταν μέσα. Αν τον έβλεπε κάποιος δεν θα καταλάβαινε ότι μαζί με την βροχή έπεφταν και δάκρυα. Δεν μπορούσε να σταματήσει. Απλά έκλαιγε. Απελπίζεται και αποφασίζει να πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Περνώντας δίπλα από την μπροστινή προσοψη του σπιτιού της συνειδητοποιεί ότι η πόρτα ανοίγει και βγαίνει αυτή. Συνεχίζει να περπάτα. Αυτή μπαίνει σε ένα αυτοκίνητο. «Και άλλος την περίμενε τελικά» λέει ο Άγγελος, γυρνάει το κεφάλι και φεύγει. Ο καθένας από άλλο δρόμο. Όμως ο Θεός ήθελε να παίξει λίγο ακόμα. Μετά από δέκα λεπτά περπάτημα βλέπει μπροστά του εκείνη. οι δρόμοι τους είχαν ανταμωθεί. Το αυτοκίνητο στο οποίο είχε επιβιβαστεί είχε κολλήσει στην κίνηση. Ο Άγγελος σταματάει. Δεν μπορεί να ξεκολλήσει τα μάτια του από πάνω της. Εκείνη σαν να το αισθάνθηκε γυρνά το κεφάλι της προς το μέρος του. Δυσκολεύτηκε να τον αναγνωρίσει έτσι βρεγμένος που ήταν.

Εκείνη είχε παγώσει, δεν περίμενε να τον ξαναδεί. Ο Άγγελος πλησιάζει με αγριεμένο ύφος το αυτοκίνητο, ακινητοποιημένο από την κίνηση που είχε προκαλέσει η ασταμάτητη βροχή. Απλώνει το χέρι προς το αυτοκίνητο, τοποθετεί την παλάμη του στο τζάμι του συνοδηγού που καθόταν εκείνη-ήθελε να την νιώσει να την αγγίξει- την κοιτάει και φεύγει. Περπατάει χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει. «Δεν κατάλαβα τι έγινε από την στιγμή που γύρισα και έφυγα. Ούτε καν είχα ακούσει το όνομα μου. Εκείνη είχε βγει έξω από το αυτοκίνητο και με κυνήγαγε στον δρόμο. Με φώναζε!!! Δεν άκουγα τίποτα, αλήθεια λέω. Με πιάνει από τον ώμο και με γυρνά ¨ σου φώναζα¨ μου λέει. Με αγκαλιάζει σφιχτά, και καθόμαστε στο δρόμο με την βροχή να πέφτει ασταμάτητα πάνω μας. Ένιωθα ότι συμμετείχα σε ταινία. Δεν ήταν πραγματικά όλα αυτά που βίωνα. Εκείνη συνέχιζε να με αγκαλιάζει και εγω συνέχιζα να κλαίω σαν μικρό παιδί. Μετά από λίγο με κοιτάζει ¨οι λόγοι παραμένουν ίδιοι ¨ μου λέει ¨το ίδιο και ότι σ’ αγαπάω¨ ¨σ΄ ευχαριστώ για αυτό που είσαι και γι΄ αυτό που με έκανες¨.

Με φιλάει και φεύγει. Δεν της έχω μιλήσει από τότε. Δυστυχώς οι αιτίες που έφεραν την διακοπή στην σχέση μας δεν κατερρίφθησαν ούτε μετά από αυτό. Να σας πω την αλήθεια ακόμα μου κόβονται τα πόδια για εκείνη, ακόμα σκέφτομαι πως θα ήμασταν, αν είχα αλλάξει κάποια πράγματα ή αν κάποια γεγονότα δεν είχαν συμβεί στην ζωή μου. Δεν μετανιώνω για κάτι Θεωρώ ότι έζησα μία από τις καλύτερες εμπειρίες στην ζωή μου. Η κολλητή μου με ζηλεύει για αυτό. Είναι κάπως αστείο γιατί δεν είχε happy end. Παρόλα αυτά είναι τόσο δυνατή στιγμή που αποφάσισα να την μοιραστώ μαζί σας. Εύχομαι σε όλους να έχετε την δική σας ρομαντική ταινία και να είστε πάντα πρωταγωνιστής.

ΠΗΓΗ...http://www.loveinaction

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΑΣΚΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΡΥΤΙΔΕΣ


1. Τρίψτε πατάτα στον τρίφτη για το τυρί και ανακατέψτε με μέλι. Αυτό το μείγμα είναι εξαιρετικό για τις ρυτίδες. Βάλτε στο πρόσωπο και ξεπλύνετε με χλιαρό νερό.
Πριν ξεπλύνετε, είναι καλό να κάνετε μασάζ στο πρόσωπο με το μείγμα που φτιάξατε.



2.Αν έχετε ρυτίδες, κάντε μασάζ με ελαιόλαδο που έχετε ανακατέψει με λεμόνι....


3.Φτιάξτε μόνοι σας μιά μάσκα γιά ρυτίδες και να πως:
- Πάρτε το 1/4 από μιά μπανάνα και λιώστε την, μέχρι να γίνει σαν κρέμα.
+ Απλώστε το στο πρόσωπο και αφήστε το γιά 15-20 λεπτά.
+ Μετά το ξεπλένετε με ζεστό νερό και ακολούθως με κρύο
+ Με μιά μαλακή πετσέτα και με κινήσεις στακάτο και συνάμα τρυφερές στεγνώνετε.

4.Ενα παγάκι που θα το περάσετε πάνω από τις ρυτίδες, είναι θαυμάσιο αντιρυτιδικό.
Κάντε το κάθε πρωΐ!

ΠΗΓΗ...http://meacolpa

ΜΑΣΚΑ ΛΙΦΤΙΝΓΚ ΓΙΑ ΞΗΡΑ ΔΕΡΜΑΤΑ


Ανακατέψτε 2 κουταλιές σούπας, κρέμα γάλακτος, μ' ένα ασπράδι αβγού.
Βάλτε τα στο πρόσωπο και αφήστε τα για 15 λεπτά.
Βγάλτε το με λοσιόν καθαρισμού.


Αλλη μια μάσκα προσώπου για ξηρά δέρματα, που μπορείτε να φτιάξετε μόνοι σας και πανεύκολα.
Υλικά που θα χρειαστείτε:
- 1 κρόκο αβγού
- 1 κουταλιά ελαιόλαδο
- 1 φακελάκι μαγιά μπύρας
Ανακατέψτε τα υλικά και αυτή την πηχτή κάπως κρέμα την απλώνετε στο πρόσωπο και την αφήνετε 25 λεπτά.
Μετά ξεπλένετε με χλιαρό νερό.


ΠΗΓΗ...http://meacolpa.blogspot

ΜΑΣΤΙΧΑ ΧΙΟΥ

H Μαστίχα Χίου είναι η φυσική ρητίνη που βγαίνει από τον κορμό & τα κλαδιά του σχίνου (Pistacia Lentiscus var. Chia). Η έκκριση αυτή προκαλείται με χάραγμα του σχίνου από αιχμηρό εργαλείο. Η Μαστίχα εμφανίζεται σαν δάκρυ στα χαραγμένα σημεία και ρέει κατά σταγόνες στο χώμα. Κατά την έκκρισή της έχει τη μορφή κολλώδους και διαυγούς υγρού για να στερεοποιηθεί σε ακανόνιστα σχήματα μετά την πάροδο 15-20 ημερών. Η μορφή της, αφού στερεοποιηθεί, είναι κρυσταλλική και η αρχική της γεύση είναι μάλλον πικρή, για να φύγει σύντομα, αφήνοντας ένα ιδιαίτερο άρωμα που της προσδίδει μοναδικότητα.

Ο βαθμός σκληρότητας της Μαστίχας εξαρτάται από την θερμοκρασία της ατμόσφαιρας, τον χρόνο έκθεσής της στην φύση, καθώς και το μέγεθος που έχει το δάκρυ. Όταν η ροή της Μαστίχας είναι συνεχής, το δάκρυ είναι μεγάλο και σχετικά μαλακό, ενώ η μη συνεχής ροή, αποδίδει μικρό δάκρυ, αλλά μεγαλύτερης σκληρότητας.




Η Μαστίχα Χίου από το 1997, έχει χαρακτηρισθεί ως Προϊόν Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης (Π.Ο.Π.), βάσει του υπ’ αριθμ. 123/1997 Κανονισμού (L0224/24-1- 97) της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει καταχωρηθεί στον σχετικό Κοινοτικό Κατάλογο των Προϊόντων Π.Ο.Π.*


*Ως Π.Ο.Π χαρακτηρίζεται το προϊόν, του οποίου τα χαρακτηριστικά οφείλονται κυρίως ή αποκλειστικά στο γεωγραφικό περιβάλλον, ενώ η παραγωγή, η μεταποίηση και η επεξεργασία του λαμβάνουν χώρα σε οριοθετημένη γεωγραφική περιοχή.

Σύμφωνα με τον παραπάνω κανονισμό η Μαστίχα Χίου προστατεύεται από την πώληση οιασδήποτε ανταγωνιστικής απομίμησης που θα υπεξαιρούσε τη φήμη της Ονομασίας Προέλευσης.


...Το Δένδρο

Το μαστιχόδενδρο ή σχίνος –επιστημονικά Pistacia Lentiscus var. Chia- είναι θάμνος αειθαλής ύψους 2-3 μέτρων που αναπτύσσεται αργά για να πάρει την τελική του μορφή ύστερα από 40 – 50 χρόνια, ενώ η παραγωγή Μαστίχας είναι δυνατή μετά τον πέμπτο χρόνο της φύτευσής του. Ο σχίνος είναι ανθεκτικό φυτό, ευπαθές μόνο στην παγωνιά και την κακομεταχείρηση. Οι νέες φυτείες προέρχονται
από κλαδιά παλαιότερων δέντρων (τα μοσχεύματα) και οι παλιές ανανεώνονται με παρφυάδες ή καταβολάδες.

Σχίνοι ή δένδρα αυτής της οικογένειας αποτελούν κύριο στοιχείο της Μακκίας βλάστησης των παραμεσόγειων χωρών, αλλά μόνο στη Χίο, δένδρο και φύση σε μία μαγική συνταγή μας χαρίζουν την ευχαρίστηση, την ανακούφιση και τη γιατρειά μέσα από τα πολύτιμα «δάκρυα» της Μαστίχας.

...Τα Μαστιχοχώρια

Η Μαστίχα, όπως ήταν φυσιολογικό, έδωσε το όνομα της στους μεσαιωνικούς οικισμούς στη Νότια Χίο που περιγράφονται ως Μαστιχοχώρια. Αυτή είναι η κοινή ονομασία των χωριών της νότιας Χίου, γιατί μόνο εκεί ευδοκιμεί ο Μαστιχοφόρος σχίνος που η εκμετάλλευση του μέχρι και σήμερα αποτελεί την κύρια πηγή εισοδήματος για τους κατοίκους της περιοχής.


Η ίδρυση των οικισμών χρονολογείται από την Βυζαντινή περίοδο, όμως στα χρόνια της Γενουατοκρατίας(1346–1566), οπότε και συστηματοποιείται η καλλιέργεια της Mαστίχας, παίρνουν την οριστική τους μορφή και παρά τις φθορές και τις καταστροφές που έχουν υποστεί στο πέρασμα των αιώνων εξακολουθούν να αποτελούν μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς.

Σκοπός της ίδρυσης και οργάνωσης των χωριών ήταν η συστηματική εκμετάλλευση του μονοπωλιακού προϊόντος της Μαστίχας. Για την προστασία των χωρικών από τους επιδρομείς που μάστιζαν το Αιγαίο τους μεσαιωνικούς χρόνους οι θέσεις, των χωριών, ήταν αθέατες από τη θάλασσα , η διάταξη των οικισμών είχε φρουριακή μορφή και σε όλους παρατηρούνται κοινά χαρακτηριστικά στην πολεοδομική συγκρότηση: έχουν κλειστό τετράπλευρο σχήμα και τα τελευταία προς τα έξω σπίτια σχηματίζουν περιμετρικά το αμυντικό τείχος. Στο κέντρο των οικισμών υπήρχαν ψηλοί ορθογώνιοι πύργοι και μικρότεροι κυλινδρικοί στις γωνίες του τείχους . Οι δρόμοι δεν ακολουθούν γεωμετρικές χαράξεις και η είσοδος στους οικισμούς ήταν δυνατή μόνο από μία πρόσβαση. Τα σπίτια ακολουθούν ως προς την οργάνωση των χώρων τους τις ίδιες αρχές αλλά παρόλαυτα εμφανίζουν ποικιλία. Είναι λιθόκτιστα με ισόγειο και έναν όροφο και οι χώροι τους καλύπτονται από ημικυλινδρικούς θόλους(γέρματα). Στο ισόγειο ήταν οι στάβλοι και οι αποθήκες για τα γεωργικά προϊόντα , ενώ στον όροφο τα δωμάτια κατοικίας , που αναπτύσσονταν γύρω από ένα κεντρικό υπαίθριο χώρο , το «πουντί» , που χρησίμευε για τον λιασμό και τον αερισμό του ορόφου . Τα δώματα των σπιτιών ήταν σχεδόν στο ίδιο ύφος , έτσι ώστε να γίνεται εύκολη η διαφυγή των κατοίκων σε περίπτωση κινδύνου , από σπίτι σε σπίτι.

Σήμερα, Μαστίχα παράγουν 24 χωριά τα οποία είναι χαρακτηρισμένα ως παραδοσιακοί ή διατηρητέοι οικισμοί από το Ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού. Τα χώρια αυτά είναι: ο Άγιος Γεώργιος, τα Αρμόλια, οι Βαβύλοι, η Βέσσα, το Βουνό, η Ελάτα, η Έξω Διδύμα, το Θολοποτάμι, τα Θυμιανά, η Καλαμωτή, η Καλλιμασιά, ο Καταρράκτης, το Λιθί, η Μέσα Διδύμα, τα Μεστά, το Μυρμήγκι, τα Νένητα, το Νεχώρι, οι Ολύμποι, η Παγίδα, τα Πατρικά, το Πυργί και τα Φλάτσια.

...Ιδιότητες Μαστίχας

Η Μαστίχα της Χίου αναγνωρίστηκε από τα αρχαία χρόνια, τόσο για το ιδιαίτερο άρωμα της, όσο και για τις θεραπευτικές της ιδιότητες. Έχει καταγραφεί ως η πρώτη φυσική τσίκλα του αρχαίου κόσμου, που χρησιμοποιούνταν για τον καθαρισμό των δοντιών και τη φρεσκάδα της αναπνοής. Την χρησιμοποιούσαν ακόμη στην κοσμετολογία, για καθαρισμό του προσώπου και του σώματος. Συμμετείχε ως δραστικό συστατικό σε μια σειρά από φαρμακευτικές συνταγές και ιατροσόφια, που έχουν κατά καιρούς καταγραφεί στις διεθνείς φαρμακοποιίες. Έχει επίσης καταγραφεί στη διάρκεια των αιώνων, λόγω των ευεργετικών ιδιοτήτων της στην υγεία του ανθρώπου και τη συμβολή στην ανακούφιση από διάφορες ασθένειες.



Στη σύγχρονη εποχή, η επιστημονική κοινότητα, έστω και με καθυστέρηση, αλλά με ορθές και επιστημονικά αποδεκτές μεθόδους, έρχεται να επιβεβαιώσει και να τεκμηριώσει τις ευεργετικές δράσεις της Μαστίχας Χίου. Αποδεικνύεται πλέον επιστημονικά, ότι η Μαστίχα Χίου παρουσιάζει ευεργετική δράση κατά των παθήσεων του πεπτικού συστήματος, συμβάλλει στη στοματική υγιεινή, παρουσιάζει σημαντική αντιμικροβιακή και αντιφλεγμονώδη δράση, αποτελεί φυσικό αντιοξειδωτικό, ενώ παράλληλα συμβάλει στην επούλωση τραυμάτων και την ανάπλαση της
επιδερμίδας.

Ήδη στις μέρες μας, μια σειρά από ανακοινώσεις, σε διεθνούς κύρους επιστημονικά περιοδικά, επιβεβαιώνουν τις ιστορικά καταγεγραμμένες ιδιότητες της Μαστίχα της Χίου. Οι ανακοινώσεις αυτές βασίζονται σε αποτελέσματα εργαστηριακών ερευνών αλλά και κλινικών μελετών, που πραγματοποιούνται από ανεξάρτητους ερευνητές τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς και οι οποίες σταδιακά αποκαλύπτουν ότι η Μαστίχα της Χίου διαθέτει μοναδικές ευεργετικές και θεραπευτικές ιδιότητες.

...Χρήσεις

Αναμφισβήτητα η μοναδικότητα της μαστίχας Χίου οφείλεται στις εξαιρετικές θεραπευτικές ιδιότητες της, στην παγκόσμια αποκλειστικότητα του γενέθλιου τόπου που αφορά στην παραγωγή της και στο σπάνιο άρωμα της. Όμως η μοναδικότητα αυτή ενισχύεται από την πολύ-χρηστικότητα της και το γεγονός ότι αγαπήθηκε και ενσωματώθηκε στην κουλτούρα διαφορετικών λαών και πολιτισμών ιδιαίτερα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Η Μαστίχα Χίου έχει εκτεταμένες εφαρμογές και χρήσεις αποτελώντας πηγή έμπνευσης στον κλάδο των τροφίμων και ποτών, στην φαρμακευτική και χημική βιομηχανία και στην παραγωγή καλλυντικών και αρωμάτων.


Σήμερα η Μαστίχα Χίου εξάγεται σε όλον τον κόσμο και παράγεται μεγάλη ποικιλία προϊόντων όπως: αρτοσκευάσματα, γλυκά, μαρμελάδες, παγωτά, σοκολάτες, τσίχλες, καραμέλες, ροφήματα, τσάι, καφές, γαλακτοκομικά, ζυμαρικά, σάλτσες, λικέρ, ούζο, κρασί, συμπληρώματα διατροφής, προϊόντα στοματικής υγιεινής, χειρουργικά νήματα, επιθέματα για εγκαύματα, οδοντο-νήματα,
σαπούνια, καλλυντικά, αρωματικά κεριά, αιθέρια έλαια, βερνίκια ζωγραφικής και συγκολλητικές ρητίνες.

ΠΗΓΗ...http://www.mastihashop

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ


15 χρόνια πριν, οδηγούσα ένα XT550 του 85. Από φανάρι σε φανάρι, δε μου έφευγε τίποτα. Ούτε κατάνα, ούτε ζιζιαρ, ούτε τζιπιζετ, ούτε τίποτα. Ο απόλυτος άρχοντας του δρόμου. Και οδηγούσα και καλά. Πρόσεχα και φορούσα πάντα μπουφάν και κράνος, ακόμα και όταν πήγαινα για μπάνιο στη θάλασα.
Ολα πήγαιναν καλά και περνούσα καλά, όπως έκανα στα νιάτα μου.
Ολα αυτά, αν δεν ήταν στη μέση το ποτό...


Διότι υπό την ελαφρά επήρεια αλκοόλ, παίζονταν περίεργα παιχνίδια με το θάνατο, που τότε θεωρούσα ότι με κρατούσαν σε φόρμα. Ενα βράδυ όμως ήπια πολύ. Ημουν σε φόρμα γιατί ήμουν στρατιώτης. Διακόσιες κάμψεις σερί. Σφίχτης. Τώρα ούτε δέκα δεν μπορώ. Αλλα είχα πιεί πολύ. Και έτρεχα.

Ενας λάθος χειρισμός σε μια στροφή, με έριξε πάνω σε ένα μαγαζί. Χτύπησα στη βιτρίνα του και έσπασα τη τζαμαρία. Εκτός των σπασμένων οστών, είχα κοπεί στο λαιμό, στο κεφάλι, στο χέρι και στο πόδι. Πολύ.

Ενιωθα περίεργα. Ημουν σε μια κατάσταση ηρεμίας σαν αυτή που έχουμε όταν ξαπλώνουμε μετά από μια μέρα γεμάτη με σωματική κόπωση. Εκείνη την γλυκιά παράδοση πριν κλείσεις τα μάτια.

Το κακό ήταν πως ήξερα ότι δεν έπρεπε να νιώθω έτσι διότι κάτι άλλο (μάλλον κακό) είχε συμβεί. Ενιωθα το πεζοδρόμιο στο μάγουλό μου. Ενιωθα τα γιαλιά στα μάτια μου. Ηξερα ότι δεν έπρεπε να χάσω τις αισθήσεις μου για να μην κάνω κακό στα μάτια μου. Τους φόβους μου ήρθε να επιβεβαιώσει η φωνή ενός άνδρα από πάνω. "Ναι; 166; Ναι. Στείλτε ένα ασθενοφόρο να πάρετε έναν πεθαμένο..."

(!) Δεν πέθανα ηλίθιε! φώναξα. Η μάλλον, ήθελα να φωνάξω. Αλλά δεν έβγαινε φωνή. Δεν ακουγόμουν. Δεν είχα τη δύναμη να βγάλω φωνή. Μόνο σκεφτόμουν...

Και εκείνη η γλυκιά νύστα... Ενιωθα ότι θα ερχόμουν κοντά σε κάτι οικείο... Δεν ένιωθα καθόλου φόβο... Το μοναδικό πράγμα το οποίο με φόβισε ήταν μήπως είχα χτυπήσει στη μέση και έμενα παράλυτος... Μόνο αυτό με τρομοκράτησε για λίγο... Ο ύπνος δε με τρόμαζε καθόλου....

Μετά σκέφτηκα το ότι έχω πολλές δουλειές να τελειώσω, πολλούς ανθρώπους που αγαπάω και με αγαπάνε και αποφάσισα να κανω υπομονή μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο...

Το ασθενοφόρο ήρθε και με πήρε. Με πήγε κατ΄ευθείαν στο νοσοκομείο. Οταν μπήκα, ήμουν το πιο βαρύ περιστατικό του 424 και πιστέψτε με, είχε μέσα πολλά παιδιά από ατυχήματα από μοτοσυκλέτες. Οι γιατροί του 424 με εγχείρισαν και όλα πήγαν καλά. Εύχομαι ο Θεός να τους δίνει χρόνια και ευτυχία. Σε αντίθεση με όσα λέγονται, οι γιατροί αυτοί που με έσωσαν και χαρην σε αυτούς σήμερα ζώ και κινούμαι και πάλι κανονικά, δεν δέχθηκαν ούτε μία δραχμή, ούτε μία δωρεάν υπηρεσία, ούτε τίποτα.

Η επαφή μου με το θάνατο, καθώς και η επαφή μου με ανθρώπους που δεν ήταν τόσο τυχεροί όσο εγώ και έχασαν το χέρι τους από τον ώμο, ή το πόδι τους από το γόνατο, ή είναι από τότε ακόμα σήμερα σε κώμα, άλλαξε εντελώς τη θέαση της ζωής μέσα μου. Μόνο όταν κόντεψα να χάσω όσα θεωρούσα αυτονόητα κατάλαβα την αξία του δώρου που μου χαρίστηκε.

Δεν ξέρω που θα πάω όταν φύγω από εδώ. Θα πάω όπου πάνε όλοι οι άνθρωποι, άσχετα με το πόσο πλούσιοι ή φτωχοί, εφυιείς ή ανόητοι, όμορφοι ή άσχημοι είναι. Και όταν πάω, θα μάθω που είναι αυτό το αλλού. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) κανείς που πήγε και έμαθε δεν γύρισε για να μας πει πως είναι. Ξέρω όμως ότι το δώρο της ζωής θα πρέπει να το αξιοποιήσω στο έπακρο, διότι είναι το μόνο που έχω. Γι αυτο προσπαθώ να ζω, να αγαπώ και να μαθαίνω.

Η ψυχή είναι αθάνατη. Αυτό το πιστεύω απλώς.. Μπορεί να το πιστεύω επειδή με βολεύει. Ισως. Μου δίνει όμως ένα σημείο αναφοράς. Αυτός που πιστεύει στην αθανασία της ψυχής. φροντίζει να μην τη φθείρει και να μην τη μολύνει. Και γι αυτό φέρεται καλά στους συνανθρώπους του.

Οταν θρηνώ, δε θρηνώ αυτούς που φεύγουν, αλλά αυτούς που μένουν. Το μόνο που με τρομοκρατεί είναι η ανώφελη ζωή και ο ανώφελος θάνατος. Μεγάλωσα, σπούδασα, γλέντησα, έκανα οικογένεια που λατρεύω, έφτιαξα μια επιχείρηση από το μηδέν, δημιούργησα πράγματα γιατί είχα την τύχη (και τη χρηματοδότηση του πατέρα μου) να σπουδάσω την επιστήμη των εφευρετών τη μηχανολογία και το μόνο που μου λείπει είναι το μεγάλο φινάλε. Ενας ένδοξος θάνατος. Ολη μου τη ζωή διαβαζα για ιστορίες που έγραψαν άλλοι. Για τους αρχαίους, για το 1821, για το 1940, για όλα αυτά. Και φοβόμουν ότι θα ανήκα σε μια γενιά που κατανάλωσε ότι πρόλαβε, βουτηγμένη στο τζόγο, στη μπάλα, στα ναρκωτικά και στη λαγνεία και θα πέθαινα χωρίς να κάνω κάτι για να βελτιώσω τον κόσμο που παρέλαβα. Ετσι όπως πάνε τα πράγματα, από ότι φαίνεται θα μου δωθεί η ευκαιρία και για έναν ένδοξο θάνατο.

Τί είναι όμως αυτό για το οποίο θα πέθαινα; Για ποιο λόγο να απαρνηθώ τον εαυτούλη μου στον οποίο μπορώ να εξασφαλίσω μερικά ακόμη χρονάκια ανέμελης ζωής; Γιατί να τα αφήσω όλα αυτά;

Χωρίς δεύτερη σκεψη, η οικογένεια μου. Δεν με νοιάζει αν αυτό το κάνω επειδή λυπάμαι για τη σύζυγο και για τα παιδιά μου, ή εμένα χωρίς αυτούς. Δεν θα φτάσω καν να το σκεφτώ. Θα ενεργήσω με εντολές από το νωτιαίο μυελό. Αμέσως μετά είναι οι άνθρωποι που αγαπώ. Οι φίλοι μου, οι συγγενείς. Μετά είναι ο λαός μου. Είναι στραβός, αναρχικός, ινδιάνος, αλλά αυτόν τον λαό τον αγαπάω. Μου αρέσει που ο Ελληνικός λαός γελάει. Που είναι γλεντζές. Που είναι μεγαλόψυχος.

Αν τολμούσα να σκεφτώ ότι θα είχα την τύχη να πεθάνω για τη βελτίωση της ανθρωπότητας, θα ένιωθα από τώρα πανευτυχής, αλλά αισθάνομαι πολύ μικρός και πολύ λίγος για τέτοια αποστολή.

Ο αθάνατος Σόλων κάποτε είπε ότι αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Πρώτα λοιπόν θα αλλάξουμε τον εαυτό μας, μετά θα επηρεάσουμε τους γύρω μας, μετά το λαό μας, και τέλος την ανθρωπότητα. Το όπλο μας είναι τα ιδεώδη και τα ιδανικά του Ελληνικού Πολιτισμού. Εκεί υπάρχουν οι αρχές και οι αρχές είναι συμβατές με το Χριστιανισμό. Προς το παρόν και εγώ είμαι στο πρώτο στάδιο, της επιβολής επι του εαυτού. Νικάω πολλές μάχες, αλλά ακόμη χάνω πολλές.

Ενας ένδοξος θάνατος, μπορεί να δώσει νόημα σε μια στιγμή, ακόμη και σε μια ασήμαντη ζωή. Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι δεν τιμάμε τους ήρωες μας. Αντί να τους τιμάμε, τους προσβάλουμε. Και σκεφτόμαστε ότι αν πεθάνουμε σήμερα, κανείς δε θα μάθει τίποτε για εμάς. Ασήμαντα ανθρωπάκια που χάθηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνος. Οπότε πιστεύουμε ότι τίποτα δεν έχει νόημα για να ζείς ή να πεθαίνεις και γι αυτό κοιτάμε απλώς να επιβιώσουμε με κάθε κόστος. Οτι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ... Πλήρης ηθική κατάπτωση.

Βλέπουμε το δένδρο (τη ζωή μας) και δεν βλέπουμε το δάσος (την ανθρωπότητα). Οι άνθρωποι είμαστε πολλοί και λειτουργούμε σε κοινωνίες. Οπως ακριβώς και τα μηρμύγκια. Μόνο που τα μηρμύγκια έχουν λυμένα ορισμένα θέματα όπως π.χ. το ότι ύψιστος σκοπός ύπαρξης είναι η διάσωση της μηρμυγκοφωλιάς και όχι του μεμονωμένου ατόμου. Δε θα επεκτείνω στον τρόπο επικοινωνίας τους ή του τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας τους. Ισως ακουμπώντας τις κεραίες τους τα μηρμύγκια να μεταφέρουν το ένα στο άλλο ψυχικό περιεχόμενο που εμείς χρειαζόμαστε τόνους βιβλία, σχέδια και αναφορές για να μεταφέρουμε. Για εμάς τους ανθρώπους, ύψιστος σκοπός ύπαρξης θα έπρεπε να είναι η βελτίωση της ανθρωπότητας. Μετά από τόση βία, πολέμους, καταστροφές, μιζέρια και δυστυχία που έχει δει η ανθρωπότητα, γιατί δεν είναι ύψιστος σκοπός η βελτίωση της; Γιατί αυτό δε βολεύει κάποιους για τους οποίους ύψιστος σκοπός ύπαρξης είναι ο άθλιος εαυτός και η συνέχιση ενός πράγματος που λέγεται δυναστεία το οποίο προκαλεί τους πολέμους, το θάνατο, τη δυστυχία και τη μιζέρια.

Μόλις αντιληφθούμε ότι όλοι μας είμαστε μια αναλαμπή στο χωροχρόνο ενός ζωντανού οργανισμού που λέγεται ανθρωπότητα και προσπαθήσουμε με τη ζωή μας να γίνουμε εμείς οι πιο φωτεινές αναλαμπές τότε οι άνθρωποι θα διαγωνίζονται όχι για το ποιος έχει το καλύτερο αμάξι ή το μεγαλύτερο κότερο, αλλά για το ποιος προσέφερε περισσοτερα στην ύψιστη αποστολή μας στη ζωή που είναι να εξασφαλίσουμε έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν που παραλάβαμε για αυτούς που τον καρτεράνε όπως τραγουδούσε ο αθάνατος Ξυλούρης, τότε θα σταματήσουμε να φοβόμαστε το θάνατο. Και μόνο τότε θα είμαστε ελεύθεροι όπως είπε ο αθάνατος Καζαντζάκης.

Και τότε δε θα χρειαστεί να κάνουμε τιποτα. Θα αγνοήσουμε τις δυναστείες που προκάλεσαν τόση φρίκη στην ανθρωπότητα και θα γίνουμε εμείς η αλλαγή που επιθυμούμε που είπε και ο αθάνατος Γκάντι.

Το μόνο που μας κρατάει, είναι ο φόβος. Και ο μόνος φόβος που είναι χειρότερος από το φόβο του θανάτου, είναι ο φόβος της ελευθερίας.

ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ

ΠΗΓΗ...http://thalamofilakas.blogspot.com

ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΠΑΤΗΣΑ.ΑΠΛΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.ΛΑΘΟΣ;


Ήμασταν για έναν περίπου χρόνο μαζί. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν ευτυχισμένη, αλλά υπήρξαν αρκετές ευτυχισμένες στιγμές. Κατά κύριο λόγο, η σχέση μας ήταν γεμάτη συγκρούσεις και χωρισμούς.

Τσακωνόμασταν, χωρίζαμε, τα ξαναβρίσκαμε. Τη μία έκανε εκείνος το πρώτο βήμα επανασύνδεσης την άλλη εγώ. Όπως και να 'χει δεν ήταν μια καλή σχέση. Ούτε για μένα ούτε για εκείνον.

Τον ενοχλούσαν πολλά πράγματα σε μένα και συνεχώς γινόμουνα δέκτης της κριτικής του. Συνέχεια. Με είχε κουράσει τόσο πολύ. Με κατηγορούσε ότι αδιαφορούσα, ότι σκεφτόμουν μόνο τον εαυτό μου, ότι ήμουν ανώριμη, ότι... ότι... Καθημερινά είχα να αντιμετωπίσω και ένα αρνητικό σχόλιο. Ποτέ δεν ήταν ευχαριστημένος και με τίποτα.

Όπως καταλαβαίνετε με είχε κουράσει όλη αυτή η κατάσταση. Το ίδιο κι εκείνον. Παρόλες τις προσπάθειες, παρόλα τα συναισθήματα που υπήρχαν μεταξύ μας δεν τσουλούσε το πράγμα. Όλο σκόνταφτε πάνω σε εμπόδια... Τη μία η ζήλια του, την άλλη η γκρίνια του, την άλλη η “ανωριμότητά” μου... Όλο για κάτι διαφωνούσαμε. Σπάνια συμφωνούσαμε.

Κι από ένα σημείο και μετά δεν είχα πραγματικά διάθεση για τίποτα. Γύριζα κουρασμένη και έπεφτα για ύπνο. Έκανα κάποιες προσπάθειες: να φύγουμε ένα διήμερο, να βγούμε ένα βράδυ οι δυο μας, να συζητήσουμε, να φτιάξω ατμόσφαιρα... αλλά η ασυμφωνία χαρακτήρων και η ανασφάλειά του ήταν τόσο έντονη που πάντα χάλαγε τα πάντα.

Φυσικά, χάλασε και το σεξ. Ακόμα κι εκεί άρχισε να μπαίνει η κριτική του. Τα πάντα τον ενοχλούσαν. Τα πάντα.

Ο Γιάννης ήταν ένας τύπος που γνώριζα καιρό. Πάντα μου άρεσε κι εγώ του άρεσα από ότι είχα καταλάβει, αλλά είχαμε παραμείνει σε ένα τυπικό “Γειά, τι κάνεις;”. Τίποτα παραπέρα. Ακόμα και όταν εκείνος μου έδειξε ενδιαφέρον -σε μια φάση που για άλλη μια φορά είχα χωρίσει με τον σύντροφό μου- δεν έκανα τίποτα. Θεωρητικά ήμουν χωρισμένη. Μπορούσα να κάνω το οτιδήποτε. Προτίμησα να κάνω άλλο ένα βήμα επανασύνδεσης. Και φυσικά μετά από δύο μήνες ξαναχωρίσαμε.

Αυτή τη φορά βγήκα με τον Γιάννη. Και ξαναβγήκα και ξαναβγήκα... Και νομίζω ότι έχω σχέση μαζί του πια. Ή ότι όλα προς τα εκεί οδηγούν.
Το πρόβλημά μου είναι ότι ο “πρώην” μου κάτι έμαθε κι από τότε δεν έχει σταματήσει να μου στέλνει μηνύματα. Με βρίζει, με αποκαλεί διάφορα και με χρεώνει για τα πάντα.

Θεωρώ ότι ήμουν απολύτως εντάξει. Είχαμε ήδη χωρίσει ένα μήνα πριν εγώ αρχίσω να βγαίνω με τον τωρινό μου σύντροφο. Εκείνος προφανώς είχε πιστέψει σε άλλη μία επανασύνδεση. Εγώ όμως είχα κουραστεί. Συν το ότι μου άρεσε πολύ ο Γιάννης.

Το θέμα μου είναι ότι με στεναχωρεί πολύ η συμπεριφορά του “πρώην” μου. Με κατηγορεί ότι βρήκα άλλον αμέσως, ότι είμαι φτηνή... Καταλαβαίνω την οργή του, καταλαβαίνω ότι είναι πληγωμένος. Όμως, δεν καταλαβαίνω γιατί μου μιλάει έτσι; Δεν τον απάτησα. Απλά προχώρησα παρακάτω...

Έκανα κάτι κακό; Έκανα κάτι λάθος;

ΠΗΓΗ...http://www.tlife.gr

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Η λίστα ιστολογίων μου

Σελίδες

Protected by Copyscape Plagiarism Checker