ΑΓΝΩΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Την δικιά μου ιστορία..πιο εύκολα θα μπορούσε να την αποκαλέσει κανείς ιστορία επιστημονικής φαντασίας παρά μία απλή ιστορία αγάπης. Σε όσα άτομα την έχω διηγηθεί με έχου περάσει για σεναριογράφο!! Και μάλιστα για πετυχημένο σεναριογράφο!! Μόνο οι δικοί μου άνθρωποι που το έζησαν από κοντά, ξέρουν πως τίποτα από όλα αυτά δεν είναι ψέματα..ούτε υπερβολές!!

Ήταν ο Σεπτέμβρης του 2004...! Μόλις είχα κλείσει τα 16! Με μία από τις κολλητές μου αποφασίσαμε να πάμε ολιγοήμερες διακοπές μαζί με τους γονείς της, σε ένα νησί του Αιγαίου, τη Σύρο!! Φτάσαμε ξημερώματα Πέμπτης. Εκεί μας φιλοξένησε ένας συγγενής της κολλητής μου. Την επόμενη ημέρα αφού είχαμε κοιμηθεί καλά και ξεκουραστήκαμε αρκετά, φάγαμε κάτι, για να πάρουμε δυνάμεις και να κάνουμε την πρώτη μας εμφάνιση στους δρόμους του νησιού.
Γυρνώντας από την όμορφη βόλτα μας, σε ένα από τα πολλά υπέροχα σοκάκια, συναντήσαμε δύο παιδιά που καθόταν σε ένα σκαλοπατάκι και περνώντας από μπροστά τους, μας φλέρταραν αλλά εγώ δεν έδωσα καμία σημασία σε αντίθεση με τη φίλη μου που δε σταμάτησε να τους ανταποδίδει το φλερτ, χαμογελώντας τους! Εμείς συνεχίσαμε να προχωράμε και μετά από λίγο φτάσαμε σπίτι.

Ήρθε το βραδάκι και εμείς φορέσαμε τα καλά μας και στολιστήκαμε σαν σωστές κυρίες. Έπρεπε φυσικά να δείχνουμε πολύ ωραίες, καθώς ήταν η πρώτη μας βραδινή έξοδος σε ένα νησί στο οποίο είμασταν μόνες μας στην ουσία, αφού οι γονείς της κολλητής μου δεν μας ακολουθούσαν ποτέ στις εξορμήσεις μας. Πήγαμε λοιπόν για ποτάκι και περάσαμε πολύ όμορφα. Στον γυρισμό αποφασίσαμε να καθίσουμε για λίγο στα σκαλιά του δημαρχείου. Μαζί μας ήταν μία ξαδέρφη της κολλητής μου και ένας φίλος της και είχαμε πιάσει κουβεντούλα. Η συζήτηση διακόπηκε απότομα, καθώς μας τράβηξε την προσοχή ένα παιδί με μαύρη μπλούζα και άσπρο παντελόνι που ανέβαινε τα σκαλιά του δημαρχείου. Κατευθυνόταν προς τα αριστερά μας, που υπήρχε μία άλλη παρέα! Αμέσως ρωτήσαμε τον νεαρό που ήταν μαζί μας αν τον ήξερε. Εκείνος μας απάντησε πως δεν τον έχει ξαναδεί και πως μάλλον δεν πρέπει να ήταν ντόπιος. Μετά από λίγο γυρίσαμε σπίτι και κοιμηθήκαμε.

Το επόμενο πρωί μας σήκωσε η μητέρα της κολλητής μου, κακήν κακώς, να πάμε λέει σε μία καθολική εκκλησία που ήταν πολύ όμορφα και είχε και απίστευτη θέα. Σηκωθήκαμε τελικά με χίλια ζόρια, για να της κάνουμε το χατίρι, μιας και δεν είχαμε πάει ούτε μία βόλτα μαζί της. Ύστερα από πολύωρο περπάτημα είδαμε την εκκλησία πάνω στο βουνό να αχνοφαίνεται! Τα σκαλιά όμως...δεν είχαν τελειωμό!! Σχεδόν φτάνοντας, επιτέλους, στην κορυφή του βουνού συναντήσαμε δύο νεαρούς καθισμένους στα σκαλιά έτοιμους να καταρρεύσουν. Αφού περάσαμε από δίπλα τους, σηκώθηκαν λέγοντας άντε υπομονή!!φτάνουμε!! . Η μητέρα της κολλητής μου όμως, δεν άντεχε να προχωρήσει και κάθισε σε ένα παγκάκι και μας είπε να συνεχίσουμε και θα ερχόταν σε λίγο και η ίδια. Έτσι, φτάσαμε πρώτες, εγώ με την κολλητή μου στην εκκλησία και ύστερα από λίγο μπήκαν και τα δύο παιδιά που είχαμε συναντήσει. Μας ζήτησαν να τους πάρουμε φωτογραφία και εμείς προθυμοποιηθήκαμε αμέσως. Έπειτα βγήκαμε έξω. Σε ένα λεπτό ήρθαν και τα δύο αγόρια. Τότε μας πλησίασαν και μας ρωτούσαν αν είμασταν από εκεί και αν ξέρουμε ωραία μέρη να τους προτείνουμε. Εμείς τους είπαμε πως δεν είμασταν από εκεί και ότι δεν γνωρίζαμε και πολλά μαγαζιά. Πιάσαμε λοιπόν τη συζήτηση και ανταλλάξαμε τηλέφωνα για να βρεθούμε το μεσημεράκι, κατά τις τρεις, γιατί το ίδιο βράδυ θα έφευγαν, θα γυρνούσαν στην Αθήνα όπου έμεναν.

Τρείς και πέντε λοιπόν, βρισκόμασταν έξω από το σχολείο που είχαμε δώσει ραντεβού. Πήγαμε σε ένα μέρος που είχε θέα τη θάλασσα και ήταν πολύ ρομαντικά! Εκεί αρχίσαμε να συζητάμε γενικά για την ζωή μας. Του είπα πως καταγόμουν από την Κρήτη και εκείνη την χρονιά θα έμπαινα στο λύκειο. Έπειτα έμαθα πως εκείνος ήταν 18 ετών και φοιτούσε στην Αθήνα, ενώ δεν άργησε να έρθει και το πρώτο μας φιλί!!! Από τότε δε σταμάτησε ούτε στιγμή να με βγάζει φωτογραφίες. Όμως η ώρα είχε ήδη περάσει και έπρεπε να φύγουμε για να πάνε τα παιδιά στο καράβι, που απέπλεε επτά η ώρα. Έτσι λοιπόν..τόσο απλά αποχωριστήκαμε!!

Επτά και μισή, το τηλέφωνο μου χτύπησε και ήταν αυτός!! Το καράβι τους είχε καθυστέρηση, λόγω κακοκαιρίας και έτσι δεν χάσαμε ούτε λεπτό και τρέξαμε να τους ξανασυναντήσουμε!! Βρεθήκαμε λοιπόν σε κάτι σοκάκια! Αυτό ήταν!!! Το νιώσαμε κατ ευθείαν!! Αυτό που ζούσαμε...αυτό που νιώθαμε... εγώ και αυτός, δεν το είχαμε αισθανθεί ποτέ άλλοτε μέχρι τότε!!! Ήταν ένα πραγματικά έντονο και πρωτόγνωρο συναίσθημα!!! Δε σταματήσαμε να φιλιόμαστε και η αγκαλιά του έμοιαζε τόσο τρυφερή τόσο ασφαλή!!! Η ώρα όμως πέρασε και πάλι πολύ γρήγορα!! Όμως αυτή τη φορά δεν ήθελα να φύγει...δεν ήθελα να τον αποχωριστώ!!!! Όμως δεν γινόταν διαφορετικά. Αποχαιρετιστήκαμε στην πλατεία του δημαρχείου. Εκείνος πήγε από τη μία πλευρά και εγώ από την άλλη. Ξαφνικά γυρίσαμε και τα βλέμματά μας συναντήθηκαν και πάλι! Τότε τρέξαμε ο ένας προς τον άλλον...με σήκωσε στον αέρα και με φιλούσε....(όπως στις ασπρόμαυρες ταινίες, που μέχρι τότε έβλεπα και χλεύαζα!!) Δεν άντεξα άλλο να συγκρατώ τα δάκρυά μου και τότε ξέσπασα σε λυγμούς. Τότε αντίκρισα το βλέμμα του και είδα πως και τα δικά του μάτια ήταν βουρκωμένα . Τότε άκουσα την φωνή του να μου λέει: Σου το ορκίζομαι, θα σε ξαναδώ... και έφυγε!!
Τα παιδιά που συναντήσαμε στο σοκάκι την πρώτη μέρα και έπειτα το βράδυ στο δημαρχείο, ήταν τα ίδια παιδιά που συναντήσαμε και στην εκκλησία. Συναντηθήκαμε τρεις φορές τυχαία σε αυτό το νησί...ή όχι και τόσο τυχαία!!


Από τότε μιλούσαμε στο τηλέφωνο και στην ουσία είμασταν μαζί! Ήρθε και τα Χριστούγεννα στην Κρήτη, μετά δηλαδή από τρεις μήνες, μόνο και μόνο για εμένα, για να με δει!! Περάσαμε 4 υπέροχες ημέρες!!!(δεν κάναμε όμως τίποτα πονηρό, πράγμα που δεν πίστευε κανείς). Στο καράβι όταν έφευγε, το αποκορύφωμα ήταν πως του έδωσα μία σοκολάτα lacta και του είπα να περιμένει και πως ίσως του χρόνου να την απολαύσουμε μαζί. Τότε του ορκίστηκα πως θα έκανα τα πάντα για να περάσω στην Αθήνα..αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα! Γνωρίζαμε και οι δύο, πως θα ήταν πολύ δύσκολο να κρατήσουμε αυτό που τόσο θέλαμε, λόγω της απόστασης! Όταν επέστρεψε στην Αθήνα, στην αρχή όλα ήταν όπως και πριν. Καθώς όμως περνούσαν οι μήνες, εκείνος όλο και απομακρυνόταν...μέχρι που έχασα κάθε επαφή μαζί του!! Τότε σκέφτηκα πως ο μόνος τρόπος να μάθω αν είναι καλά ήταν να επικοινωνήσω με τους φίλους του!! Εκείνοι στάθηκαν δίπλα μου σαν δικοί μου φίλοι... Μου έλεγαν να μην ανησυχώ και πως είναι καλά και πώς ότι και αν χρειαστώ αυτοί θα ήταν δίπλα μου!! Όπως και έγινε!! Συχνά μιλούσα μαζί τους και μου έλεγαν νέα του!! Όμως, επειδή μου έλεγαν πως γινόταν χάλια κάθε φορά που ρωτούσα για εκείνον, τους παρακάλεσα να μην τον ενημερώνουν όταν επικοινωνώ μαζί τους! Μετά από καιρό με ξαναπήρε ο ίδιος και μου είπε τον λόγο που με απέφευγε!! Προσπαθούσε να με ξεπεράσει γιατί δεν άντεχε αυτόν τον πόνο, αλλά δεν τα κατάφερνε!! Δε μπορούσε να με ξεχάσει..δε μπορούσε να με σβήσει από τη μνήμη του!! Από τότε, εγώ προσευχόμουν να βρει μία καλή κοπέλα να τον ηρεμήσει και να τον κάνει να είναι καλά. Δεν ήθελα να στεναχωριέται και πόσο μάλλον η αιτία να είμαι εγώ!!! Γιατί όταν είσαι ερωτευμένη με κάποιον, θέλεις αυτός να είναι καλά μαζί σου...όταν όμως αγαπάς κάποιον, θέλεις να είναι καλά ακόμη και σε ξένη αγκαλιά!!!!!



Από τότε μιλούσαμε αραιά και που στο τηλέφωνο. Η προσευχή μου είχε εισακουστεί!! Χαιρόμουν πολύ για την καινούρια του σχέση γιατί οι φίλοι του μου έλεγαν πως όσο σκεφτόταν εμένα είχε πέσει σχεδόν σε κατάθλιψη, αφού ποτέ δεν είχε κλάψει για γυναίκα και τους φαινόταν τόσο παράλογο και περίεργο που είχε φτάσει σε σημείο που το μόνο που έκανε ήταν να πίνει, να ακούει μουσική και να κλαίει.
Έπειτα από δύο χρόνια περίπου, κατάφερα να πάω Αθήνα και φυσικά τον συνάντησα!! Τον είδα για λίγες ώρες ένα βράδυ που πήγαμε για ποτό και το επόμενο πρωί που πήγαμε για καφέ. Μου είπε πως παρόλο που δεν μιλάμε καθημερινά με σκέφτεται συνέχεια και δε με έχει ξεχάσει!! Το ήξερα..το ένιωθα πως τίποτα από όσα μου έλεγε δεν ήταν ψέματα γιατί το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και σε εμένα!!
Μετά από αυτή τη συνάντηση, συνεχίσαμε να κρατάμε κάποια επαφή μέσω του τηλεφώνου. Το καλοκαίρι αυτό του 2009, με πήρε τηλέφωνο και μου αποκάλυψε πως βρισκόταν στην Κρήτη και πως αν δεν υπήρχε πρόβλημα και αν ήθελα, να τον συναντούσα!! Φοβόμουν!! Δεν ήξερα αν έπρεπε να τον συναντήσω!! Ήθελα!! Ήθελα πολύ!! Αλλά καθώς έχω αρκετό καιρό σχέση με ένα παιδί, δεν ήξερα αν αυτό θα ήταν ό,τι καλύτερο για εμένα και για τη σχέση μου!! Τελικά βρεθήκαμε!! Τον είδα και πάλι ύστερα από δυόμισι χρόνια!! Τίποτα δεν είχε αλλάξει στα συναισθήματα μας!! Θέλαμε ο ένας τον άλλον τόσο πολύ, όσο στην αρχή!! Το περίεργο είναι πως δεν ένιωσα καθόλου τύψεις προς το πρόσωπο του αγοριού μου, για τα φιλιά που έδωσα στον άγγελο μου!! Στην αρχή με ενόχλησε η συμπεριφορά μου.. αλλά μετά κατάλαβα πως ήταν λογικό να μην έχω τύψεις..Δεν φίλησα..δεν αγκάλιασα έναν οποιονδήποτε! Είχα φιλήσει..με είχε πάρει αγκαλιά ο άγγελος μου!! Αυτός που ποτέ δε θα ξεχάσω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου!!

Για να καταλάβετε, εκείνο το παιδί που γνώρισα στο νησί σημαίνει τα πάντα για εμένα... Είναι τα πάντα για εμένα...είναι το άλλο μου μισό!! Το ξέρω πως θα σκεφτείτε μα πώς είναι δυνατόν να λες πως είναι το άλλο σου μισό, αφού στην ουσία δεν τον ξέρεις καθόλου ..?! Αυτή είναι η μαγεία της δικής μας ιστορίας αγάπης. Ενώ δεν γνωρίζουμε τον χαρακτήρα του άλλου, ενώ δεν έχουμε ζήσει καθόλου μαζί..αγαπιόμαστε αληθινά!! Και δεν είναι ένα απωθημένο! Και αυτό το αποδεικνύει ο χρόνος.. Έχουν περάσει πέντε ολόκληρα χρόνια από τότε που γνωριστήκαμε σε εκείνο το νησί...και αντί ο χρόνος να σβήσει την φλόγα που υπάρχει στην καρδιά μας, την κάνει να ανάβει πιο πολύ..πιο έντονα...με περισσότερο πάθος!!
Εγώ συνεχίζω να έχω τη σχέση που σας ανέφερα πριν. Είναι ένα πολύ καλό παιδί και είμαστε πολύ καλά. Μαζί του έχω καταφέρει να μην κλαίω πλέον με λυγμούς κάθε βράδυ, καθώς πέρασα αρκετά χρόνια που δεν σταματούσα να κλαίω και στην ουσία να αργοπεθαίνω κάθε ένα λεπτό! Επίσης, μέσω του ανθρώπου που είμαστε τώρα μαζί, κατάφερα να σβήσω από το μυαλό μου τον άντρα των ονείρων μου.. Αυτά τα παιγνίδια του μυαλού μπορούν να σε καταστρέψουν!! Από το μυαλό μου όμως..! Όχι από την καρδιά μου!! Από την καρδιά μου δε θα φύγει ποτέ..ποτέ!!
Η μοίρα, μέχρι τώρα δε μας έχει επιτρέψει να μπορούμε να είμαστε μαζί! Δυστυχώς είναι πάρα πολύ δύσκολο, για να είμαι ειλικρινής ακατόρθωτο, να αφήσει εκείνος την ζωή του στην Αθήνα όπως και εγώ την ζωή μου στην Κρήτη για να είμαστε μαζί! Όπως καταλαβαίνετε, εκείνη την lacta που του είχα δώσει, δεν καταφέραμε να την φάμε μαζί!! Και από ό,τι μου έχει πει, δεν την έχει ανοίξει ακόμα!! Την κρατάει φυλαγμένη σε ένα κουτί όπως και όλες τις φωτογραφίες που με είχε βγάλει!!!!

Ξέρουμε όμως και οι δύο, πως κάποια στιγμή, θα τα φέρει έτσι ο Θεός που δε θα χρειαστεί να πληγωθεί κανένας από τους γύρω μας και θα είμαστε και πάλι αγκαλιά και δε θα μπορεί να μας χωρίσει κανείς!! Αλλά ακόμα και αν δεν τα καταφέρουμε ποτέ, αυτή η αγάπη θα μείνει για πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μας ως η πιο γλυκιά ανάμνηση. Μία αληθινή αγάπη, μία αγάπη που κρατάει πέντε ολόκληρα χρόνια από απόσταση!!!

Η δικιά μας ιστορία δεν έχει ολοκληρωθεί, ούτε μεταφορικά(αν καταλάβατε το υπονοούμενο), αλλά ούτε και κυριολεκτικά. Στην δικιά μας ιστορία, δεν υπάρχει τέλος.. Αυτό είναι το δικό μας παραμύθι, που η τελευταία του σελίδα δεν γράφτηκε ακόμα.... Άγνωστη η συνέχειά του... άγνωστο το τέλος του!!Ποιός ξέρει; Μπορεί στο τέλος να είμαστε μαζί..μπορεί και όχι!! Ο χρόνος θα δείξει!!!

ΠΗΓΗ...http://www.lovepoint.gr