ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

Όλα ξεκινούν το καλοκαίρι του 2006 όταν μετακομίζω με την οικογένεια μου σε καινούριο σπίτι. Νιώθω μόνη, χωρίς τα γνωστά μου λημέρια, χωρίς τις συνήθειές μου, τις παρέες μου... Το μόνο που έχω είναι ένα γραφικό μπαλκονάκι στο δωμάτιό μου που δίνει μια λάμψη μέσα στο γκρίζο τοπίο μιας απρόσωπης Αθήνας... Δεν παίρνει πολύ καιρό να καταλάβω ότι λίγα μόλις μέτρα από το μπαλκόνι του δωματίου μου, υπάρχει ένα σπίτι μέσα στο οποίο υπάρχει η εστία αυτής της λάμψης!


Η μοναξιά συνεχίζεται κι όμως κάτι μου λέει ότι κάτι πρόκειται να συμβεί… Η ζέστη γίνεται αφόρητη κάτι που με ωθεί στο να ανοίξω διάπλατα την μπαλκονόπορτά μου και να βγω στο μπαλκόνι να πάρω λίγο αέρα… Ίσως την ίδια ιδέα είχε και κάποιος άλλος που βγήκε την ίδια στιγμή με μένα στο δικό του μπαλκόνι. Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν και έμειναν καρφωμένα στο ίδιο σημείο. Δεν έβγαινε κουβέντα… Ωστόσο η απρόσμενη συνάντησή μας με έκανε να νιώσω κάτι μοναδικό.
Από εκείνη τη στιγμή όλα για μένα άλλαξαν… Λίγα μόλις μέτρα από το μπαλκόνι του δωματίου μου ένιωθα πως υπήρχε ο έρωτας της ζωής μου!! Ακόμη δεν έχω καταφέρει να εξηγήσω το γιατί, όμως δεν ένιωθα μόνη σ’ όλη αυτήν την κατάσταση∙ ήταν συμμέτοχος και εκείνος… Το μπαλκόνι εκείνο ήταν σα να τράβαγε το βλέμμα μου με μαγνήτη! Από την ημέρα εκείνη, ήταν δύσκολο να ξεκολλήσω. Κάτι δυνατό συνέβαινε μέσα μου, κάτι ανεξήγητο.

Το καλοκαίρι περνούσε και σιγά σιγά ανακάλυπτα τη νέα μου γειτονιά. Μια μέρα ξεκίνησα να πάω στο DVD CLUB μόλις τρία στενά από το σπίτι μου. Περπατώντας την μικρή αυτή απόσταση και περνώντας έξω από το σπίτι του «μυστηριώδους» μου γείτονα, σκεφτόμουν όλα όσα είχαν συμβεί εκείνες τις τελευταίες ημέρες… Σκεφτόμουν εκείνον και ένιωθα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά με σταθερούς ρυθμούς ώσπου ακαριαία την ένιωσα μου να σταματά, τα πόδια μου έτρεμαν και τα μάτια μου έμειναν καρφωμένα σε ένα σημείο∙ βρισκόταν μπροστά μου!!!
Όταν μέσα σε δευτερόλεπτα συνήλθα, διαπίστωσα πως κι εκείνος είχε σταθεί να με κοιτάζει επίμονα σα να θελε να μου πει κάτι. Όμως κουβέντα δεν έβγαλε κανείς!

Ο καιρός περνούσε και γω είχα ήδη γνωρίσει μια κοπέλα που έμενε στο διπλανό διαμέρισμα. Σε κάποια συζήτησή μας με την κοπέλα, ανέφερα όλο αυτό που συνέβαινε με τον καινούριο μου γείτονα και προς μεγάλη μου έκπληξη εκείνη τον ήξερε… Δεν άργησα να μάθω όνομα και τηλέφωνο… Τον έλεγαν Γιώργο! Ένα sms ήταν η αρχη! (Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί κάτι που εγώ δεν γνώριζα μέχρι πριν λίγο καιρό. Τις ίδιες ημέρες που εγώ ρωτούσα να μάθω το τηλέφωνό του για να επικοινωνήσουμε, ο ίδιος είχε ρίξει στο μπαλκόνι μου από το δικό του ένα χαρτάκι με τον αριθμό του. Ένα χαρτάκι που ποτέ δεν έφτασε στα χέρια μου. Κι όμως αυτός δεν το ήξερε. Πίστευε πως έτσι έμαθα τον αριθμό του…) Αρχίσαμε να μιλάμε, να γνωριζόμαστε καλύτερα… Οι μέρες μου απέκτησαν νόημα και η προσμονή μου για ένα βήμα παραπέρα συνεχώς μεγάλωνε. Δυστυχώς, πέρασε ένας χρόνος και το βήμα δεν έγινε…

Συνεχίζαμε να μιλάμε όπως τον πρώτο καιρό και πια κι οι δύο ξέραμε πώς νιώθαμε! Υπήρχε όμως ένα βασικό πρόβλημα που για τον χρόνο εκείνο στάθηκε εμπόδιο για μας… Η ηλικία. Ήμουν 16 κι αυτός γύρω στα 21, ηλικίες δύσκολες και ακανόνιστες. Περνούσε ο καιρός και το πρόβλημα παρέμενε ίδιο. Από το πρώτο βλέμμα μας ως τότε, τίποτα δεν είχε σβήσει. Αντίθετα, ο έρωτας δυνάμωνε και η επιθυμία μας να είμαστε μαζί εντεινόταν.
Το καλοκαίρι του 2006 είχε περάσει και είχε έρθει φθινόπωρο του 2007. Το κρύο ήταν αρκετό και η ανάγκη για μία ζεστή αγκαλιά μεγάλη. Έχουμε αρχίσει να βρισκόμαστε τακτικά στο μέρος όπου πρωτοσυναντηθήκαμε… στο DVD CLUB. Κάθε φορά που συναντιόμαστε, στεκόμαστε αντικριστά με τα βλέμματα μας καρφωμένα. Συζητάμε αόριστα πράγματα όμως πίσω από κάθε λέξη μας, κρύβεται και από μια σκέψη. Μία σκέψη για μας… Τώρα πια απολαμβάνει ο ένας την αγκαλιά του άλλου που έρχεται και δένει με ένα σκηνικό παγωμένο και ταυτόχρονα ζεστό.

Κάθε φορά νιώθω την τρυφερότητά του να με διακατέχει σ’ όλο μου το κορμί. Κάθε φορά που μ’ αγκαλιάζει νιώθω την καρδιά του να χτυπά δυνατά. Ωστόσο τίποτα δεν είναι πια σαφές. Μιλάμε με μια αγκαλιά και λέμε όσα θέλουμε αλλά δε μπορούμε να πούμε με λέξεις.
Οι μέρες περνούν και οι ολιγόλεπτες πολλές φορές συναντήσεις μας πολλαπλασιάζονται…

Έχουμε 28 Οκτωβρίου σήμερα. Μια ημέρα περηφάνιας για το έθνος μας και μια ημέρα ευτυχίας για μένα. Η ώρα είναι 8 το βράδυ και έχουμε κανονίσει να βρεθούμε στο γνωστό μέρος. Η απόσταση μεταξύ μας ολοένα μειώνεται μέχρι τη στιγμή που με σφίγγει στην αγκαλιά του. Απορροφημένη από τη μοναδική αυτή αίσθηση και απορροφημένη από το γρήγορο και συνάμα ρυθμικό χτύπημα της καρδιάς του, αδυνατώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Με κινήσεις που ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να θυμηθώ έχω βρεθεί να απολαμβάνω ένα φιλί… το πρώτο μας φιλί!!! Από την ημέρα εκείνη και στο εξής ζούμε το όνειρο που γεννήθηκε στις καρδιές μας με το πρώτο μας βλέμμα. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, συνεχίζουμε να είμαστε μαζί αγαπημένοι και ερωτευμένοι. Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι δε θα ‘χε γίνει τίποτα αν δεν είχα μετακομίσει σ’ αυτό το σπίτι, χαμογελάω και δε μετανιώνω γ αυτό ούτε δευτερόλεπτο.

Αυτή είναι με πολύ λίγα λόγια (πιστέψτε με!) η δική μου ιστορία. Εύχομαι όλοι να έχετε ζήσει κάτι ανάλογο κι αν όχι σύντομα να το ζήσετε! Απολαύστε την κάθε στιγμή του σα να είναι και η τελευταία….!!!

ΠΗΓΗ....http://www.loveinaction.gr