ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΙΠΠΟΤΗΣ ΑΛΛΑ ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

Μια αληθινή ιστορία αγάπης...

Όταν είσαι 16 χρονών όλα φαίνονται ιδανικά, τέλεια, ζεις σε μια ροζ φούσκα και περιμένεις τον πρίγκιπα με τα άσπρο άλογο. Στη δική μου περίπτωση ο πρίγκιπας εμφανίστηκε αλλά στην πορεία μου απέδειξε πως δεν ήταν απλά ένας ιππότης, αλλά ένας άγγελος. Γνωριστήκαμε σε πολύ νεαρή ηλικία, αλλά από τότε είμαστε αχώριστοι. Από τότε που τον γνώρισα άρχισα να πιστέυω πως τελικά υπάρχει ο απόλυτος, ο αληθινός έρωτας που δεν σβήνει ποτέ.
Ήταν ένα όμορφο, φθινωπορινό πρωινό. Ο ουρανός ήταν γκρίζος και το τοπίο σκοτεινό, μελαγχολικό... Μια ατμόσφαιρα που επηρεάζει άμεσα μια ευαίσθητη και ρομαντική εφηβική ψυχή. Ήταν εκείνο το απόγευμα που σκεφτόμουν πότε θα εμφανιστεί στη ζωή μου ο δικός μου ιππότης. Πότε θα ζήσω το παραμύθι αυτό; Η αλήθεια είναι πως είχα αρχίσει να χάνω τις ελπίδες μου και να πιστεύω πως δεν θα είμαι τόσο τυχερή, τόσο ευλογιμένη για να ζήσω κάτι τόσο δυνατό. Χαζεύω έξω από τα παράθυρο, συντροφιά με τις σκέψεις μου και παρατηρώ τις πρώτες ψιχάλες να πέφτουν από τον ουρανό και να αφήνουν το δικό τους σημάδι στο παράθυρό μου. Η ώρα περνούσε και έπρεπε να ετοιμαστώ για να συναντήσω τη φίλη μου. Εκείνη την ημέρα θα γνώριζα ένα παιδί με το οποίο «παιζόταν κάτι» με εκείνον και τη φίλη μου. Όχι τίποτα το σοβαρό. Μια απλή εφηβική βλακειούλα!! Ετοιμάστηκα λοιπόν, και ξεκίνησα για την πλατεία Συντάγματος.

Φτάνοντας εκεί, γνωρίστηκα με όλα τα παιδιά, μέχρι που έφτασε και η δική του σειρά. Ήταν ακουμπισμένος στις σκάλες και ενώ προσπαθούσα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του κρυμμένου του προσώπου. Τότε άκουσα τη φωνή της φίλης μου «Αυτός είναι...». Σβήνει το τσιγάρο και σηκώνει το πρόσωπό του για να με κοιτάξει ενώ παράλληλα η φίλη μου έκανε τις συστάσεις. Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν και τότε εντελώς ξαφνικά και απρόσμενα, ένιωσα την καρδιά μου να κτυπά δυνατά, δυνατά και ασταμάτητα! Ένιωσα τα πόδια μου να κόβονται και την ανάσα μου να σβήνει ( και για όσους θεωρούν υπερβολή το να ακούνε καμπάνες, είμαι σίγουρη πως άκουσα τη Φιλαρμονική να παίζει!!). Δεν έχω νιώσει ποτέ έτσι στη ζωή μου. Ήταν ο πιο όμορφος άνθρωπος που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Δεν ήξερα αν με ήθελε όσο και εγώ.. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι οι ενέργειές μας συναντήθηκαν και δημιούργησαν μια έκρηξη συναισθημάτων μέσα μου. Ήμουν και επίσημα ερωτευμένη μαζί του!
Αρχικά, τον χάζευα να κάνει φιγούρες με το ποδήλατό του ( BMX) και συνειδητοποίησα πως μου αρέσει όλο και περισσότερο. Δυστυχώς, δεν μου έδινε καμία σημασία και είχα αρχίσει να απογοητεύομαι... Ξαφνικά, ένας ενοχλητικός από την παρέα άρχισε να με πειράζει, βγάζοντας μέ με ιδιαίτερα εκνευριστικό τρόπο από τον κόσμο μου. Του φώναζα να με αφήσει ήσυχη αλλά εκείνος δεν σταματούσε! Εντελώς ξαφνικά, ένα χέρι περνάει απότομα από μπροστά μου, αρπάζει το ξύλο που κρατούσε εκείνο το παιδί και το σπάει. Πριν προλάβω να καταλάβω τι είχε συμβεί, ακούει τη μελωδική και βελούδινη φωνή του « Νομίζω πως την άκουσα να σου λέει να την αφήσεις ήσυχη!!». Ήταν η πρώτη φορά που έδειξε να με προσέχει!! Έκατσε δίπλα μου και με ρώτησε αν είμαι καλά!! Προσπάθησα να του απαντήσω αλλά ένιωσα τη φωνή μου να έχει εγκλωβιστεί μέσα μου! Όσο και να προσπαθούσα μου ήταν πολύ δύσκολο να βάλω τις σκέψεις μου, την αναπνοή μου και τη φωνή μου σε μια τάξη. Η καρδιά μου κτυπούσε τόσο δυνατά που φοβόμουν μην την ακούσει. Προσπάθησε να μου πιάσει την κουβέντα και τότε άρχισα να αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να είναι τόσο υπέροχος, τόσο τέλειος...
Άρχισα να χάνομαι στις σκέψεις μου όταν ξαφνικά περνάει το χέρι του στη μέση μου και με πέρνει αγκαλιά... Τότε μου ψιθυρίζει στο αφτί «μήπως δεν νιώθεις άνετα; Θέλω να νιώθεις άνετα μαζί μου...». Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Προτίμησα να τον κοιτάξω, αλλά αποδείχθηκε ακόμη πιο λάθος κίνηση. Το υπέροχο χαμόγελό του με μπέρδεψε ακόμη περισσότερο και έκανε την καρδιά μου να κτυπά ακόμη πιο δυνατά. Έκανα τα πάντα για να την ελέγξω, αλλά τίποτα . Δεν μπορούσα να πιστέψω όλο αυτό το πραγματικά υπέροχο σκηνικό, όταν ξαφνικά σκύβει και με φιλάει, ολοκληρώνοντας το παραμύθι!! Ήταν το πιο μοναδικό, το πιο γλυκό φιλί που μου έχουν δώσει ποτέ, μεταμορφώνοντας το συννεφιασμένο τοπίο σε ένα μικρό παράδεισο! Τον δικό μας παράδεισο!
Είχα αρχίσει να πιστεύω πως ζούσα ένα όνειρο ή τουλάχιστον στο μικρό και ροζ εφηβικό μυαλουδάκι μου έτσι έμοιζε. Δεν ήθελα να τελειώσει το παραμύθι μου, όταν ξαφνικά άκουσα το κινητό μου να κτυπά. Ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος μου είπε πως αν δεν γυρίσω σπίτι εγκαίρως θα ήμουν τιμωρημένη για πολυυυύ καιρό!!! Όπως ήταν φυσικό, έφυγα σαν την τρελή και μόνο λίγο πριν φτάσω στο σπίτι συνειδητοποίησα πως δεν είχα κανέναν τρόπο για να τον ξαναδώ. Πολλές φορές βρέθηκα στο Σύνταγμα, αλλά καμιά από αυτές δεν τον πέτυχα εκεί. Ο καιρός περνούσε και είχα αρχίσει να απογοητεύομαι. Είχα αποφασίσει να μην τον σκεφτώ ξανά, να μην τον αφήσω να αναστατώσει ξανά τα ονειρά μου. Αλλά πόσο δυνατή μπορεί να είναι η θέληση απέναντυ στη μοίρα; Είχαν περάσει σχεδόν τέσσερις μήνες και είχα σιγουρευτεί πια πως με είχε ξεχάσει! Η μοίρα όμως παίζει το δικό της παιχνίδι...

Ήταν Σάββατο βράδυ και όπως κάθε εβδομάδα τέτοια μέρα είχα την καθιερωμένη έξοδο με τα κορίτσια. Λίγο πριν φτάσω στην πόρτα του σπιτιού μου, ακούω το κινητό μου να κτυπά. Το βγάζω για να διαβάσω το μήνυμα « Γειά σου! Τι κάνεις; Με θυμάσαι; Είμαι εκείνο το παιδί από το Σύνταγμα!». Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν εκείνος!!! Άρχισα να ουρλιάζω!! Δεν μπορούσα να το πιστέψω!!! Δεν με είχε ξεχάσει!! Ήμουν ευτυχισμένη!!
Η συνέχεια της ιστορίας είναι η γνωστή. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι πως αυτό που νιώθαμε ως έφηβοι έχει ωριμάσει μαζί μας. Είναι πιο δυνατό από ποτέ και όσο περνάει ο καιρός γίνεται ακόμη πιο δυνατό. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως μου απέδειξε πως θα είσαι αρκετά τυχερή αν γνωρίσεις τον ιππότη ή τον πρίγκιπά σου, αλλά νιώθεις πραγματικά ευλογημένη όταν συναντάς τον φύλακα άγγελό σου με σάρκα και οστά... αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

ΠΗΓΗ...http://www.loveinaction.gr