ΓΙΑΤΙ ΜΙΧΑΛΗ ΜΟΥ;

Γράφει η Ευγενία Ηλιοπούλου

Κάθε ημέρα βλέπω την φωτογραφία σου. Την έχω μόνιμα στο πορτοφόλι μου. Χαμογελάς γεμάτος ευτυχία και χαρά. Την βγάλαμε όταν πήρες το δώρο που επιθυμούσες τόσο πολύ. Το αυτοκίνητο! Δεν ήθελα να σου το αγοράσω αλλά επέμενες τόσο. Είχα μία προαίσθηση αλλά υπέκυψα και ενέδωσα στις προσταγές σου. Σε αγαπούσα τόσο! .Ήσουν ο ίδιος ο εαυτός μου στα είκοσι του .Ίδια γένια, ίδια τολμηρή ματιά. ίδια όρεξη για καινούργια πράγματα και καινούργιες εμπειρίες. Πίστευες ότι τίποτα δεν θα σε σταματήσει. Δεν φοβόσουνα τίποτα. Ατίθασος με...
καλή καρδιά και όρεξη για καλαμπούρια.
Πάνε δύο χρόνια τώρα που δεν καταλαβαίνω τίποτα από αυτά που γίνονται γύρω μου. Η εναλλαγή των εποχών με αφήνουν ασυγκίνητο. Ούτε οι θερμοκρασίες με τρομάζουν. Δεν τις νιώθω! Καύσωνας η παγωνιά, καλοκαίρια και χειμώνες περνούνε επάνω μου χωρίς να αφήσουν σημάδια. Δεν καταλαβαίνω αν ιδρώνω ή παγώνω. Το κούτελο μου στάζει ιδρώτα αλλά εγώ δεν νιώθω τίποτα.
Τους πρώτους μήνες δεν κοιμόμουν, έβλεπα συνέχεια μπροστά στα μάτια μου πώς έγινε το ατύχημα. Ήθελα να αυτοκτονήσω .Περπατούσα στην μέση του δρόμου χωρίς να ακούω τις κόρνες των αυτοκινήτων. Μετά το έριξα στο πιοτό! Συνέχεια τύφλα .Συνέχεια με ένα ποτήρι στο χέρι μου. Για να ξεχάσω. Μετά έβλεπα παραισθήσεις και είχα στιγμές που ζαλιζόμουνα. Την νύχτα έβλεπα οπτασίες. Ερχόσουνα χαμογελαστός για να μου πεις ότι αυτό που ζούσα δεν ήταν εφιάλτης αλλά ένα παρατεταμένο αστείου που μου είχες κάνει. Πεταγόμουνα και έτρεχα στο δωμάτιο σου .Εκεί έβλεπα το καλά στρωμένο κρεβάτι σου και την φωτογραφία σου μέσα στο μαύρο πλαίσιο και έκλαιγα. Έκλαψα πολλούς μήνες. Στέγνωσαν από τα δάκρια τα μάτια μου και η ψυχή μου.
Δεν πήγα στην δουλειά μου μήνες. Έφτασα πολύ κοντά στην τρέλα, σάλεψε το μυαλό μου. Δεν πήρα φάρμακα Η μάνα σου μου σύστησε έναν ψυχίατρο αλλά δεν πήγα .Η κατάθλιψη μου έκοψε τα πόδια και τα όνειρα .Πολλές φορές πίστευα ότι το μυαλό μου θα ανατιναχτεί και ότι ο εγκέφαλός μου βράζει. Έβγαζα από την κατάψυξη ένα παγωμένο μπουκάλι, το έβαζα στο σβέρκο μου και δεν ένιωθα τίποτα. Στο χρόνο το πήρα απόφαση ότι η ζωή συνεχίζεται. Πήγα στην δουλειά, δούλευα δύο βάρδιες και δεν ένιωθα καμία κούραση. Αδιαφορούσα για τα πάντα στο σπίτι, Το μόνο που είχε ουσία ήταν να βρεθώ στην δουλειά και να μην σκέφτομαι τίποτα..
Τώρα είμαι πιο ήρεμος. Αναφέρομαι σε σένα μόνο αν με ρωτάει κάποιος πώς είμαι. Βλέπω άλλα παιδιά που θέλουν ,σαν και εσένα να ζήσουν τώρα την στιγμή και δεν τους νοιάζει τίποτα. Που τα θέλουν όλα εδώ και τώρα!. Θέλουν να ζήσουν κάθε ημέρα σαν να είναι η τελευταία τους. Που τρέχουν χωρίς να υπολογίσουν τίποτα. Τους μαλώνω και τους λέω για σένα ! Σκοτώθηκες ενώ έτρεχες με υπερβολική ταχύτητα σε ένα δημόσιο δρόμο με αυξημένη κυκλοφορία. Έτρεχες σαν να ήσουνα ο μοναδικός αυτοκινητιστής εκεί .Έφταιγες αγόρι μου και πήρες στο λαιμό σου εμένα και την μάνα σου. Το σπίτι μας βυθίστηκε στο πένθος και έσβησε το χαμόγελο από τα χείλη μας. Τώρα που σε πήρε ο Χάρος είσαι ευχαριστημένος;

ΠΗΓΗ...http://www.enimerwsi