ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ

Ήταν καλοκαίρι…ένα ζεστό πρωινό του Ιουλίου! Γνωριστήκαμε στο τρένο! Καθόμουν σε ένα τραπεζάκι του εστιατορίου στο πρώτο βαγόνι εκείνος με είχε δει έξω απ’το τρένο! Επιδιώκοντας να με γνωρίσει, πλησίασε και κάθισε στο τραπέζι μου, ενώ είχε θέση, πράγμα που μου αποκάλυψε λίγο καιρό αργότερα! Προορισμός μου ήταν το χωριό μου! Εκείνος όμως θα παρουσιαζόταν στο στρατό! Με το που μου το είπε, «έκανα πίσω»! Τον απέφευγα, ώσπου με βρήκε στο facebook! Σε λίγο καιρό μιλούσαμε και στο τηλέφωνο! Ώσπου έγινε συνήθεια να μιλάμε κάθε μέρα αδιάλειπτα!

Τα Χριστούγεννα βγήκαμε για πρώτο ραντεβού! Αλλά η σκέψη ότι εκείνος θα έφευγε για το στρατόπεδο σε μερικές μέρες, τον έκανε να νιώθει άδικος μαζί μου…δε θα ήταν σωστό να με φιλήσει ενώ θα έφευγε μακριά! Στο μεταξύ εκείνος έφυγε κι εγώ είχα βυθιστεί σε μια βαθιά μελαγχολία…δεν είχα διάθεση να διαβάσω! Η ανάμνηση εκείνης της συνάντησης και η επιθυμία μου να τον δω, έγιναν αφορμή να γράφω στίχους για τη μπάντα μου(τραγουδώ ερασιτεχνικά σε συγκρότημα).

Ύστερα από τρεις μήνες, ήρθε και πάλι στην Αθήνα…αποφάσισα να δώσω τέλος σε όλα! Έπρεπε να αφοσιωθώ στο διάβασμά μου! Έτσι του τηλεφώνησα και του είπα ότι έπρεπε να τελειώσει αυτή η ιστορία, εφόσον δεν οδηγούσε πουθενά! Εκείνος ξαφνιάστηκε, δεν περίμενε τέτοια κατάληξη! Οι μέρες περνούσαν και πλησίαζε η βραδιά για το live, στο οποίο θα τραγουδούσα με τη μπάντα! Δυστυχώς δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ και κατά τη διάρκεια του τελευταίου κομματιού που τραγουδούσα επί σκηνής, το οποίο αφιέρωσα σε αυτόν, βούρκωσα και στη συνέχεια έκλαιγα…! Ένιωθα εκτεθειμένη σε όσους με παρακολουθούσαν…ήθελα να φύγω, να απομονωθώ απ’όλους! Να κλαίω συνέχεια και να μη με βλέπει κανείς! Απομακρύνθηκα όπως-όπως από το χώρο! Ήταν η πρώτη φορά που δεν χαιρέτισα κανέναν, φόρεσα το παλτό μου και άρχισα να τρέχω στη βροχή! Αισθάνθηκα την ανάγκη να τον νιώσω κοντά μου, αλλά είχα ήδη σπεύσει να τον βγάλω απ’τη ζωή μου! Έτσι πήγα στο μόνο μέρος που μου τον θύμιζε και δεν είχε κόσμο…το σταθμό του τρένου!

Κάθισα σε ένα παγκάκι και συνέχιζα να κλαίω, βλέποντας τη βροχή να πέφτει στις ράγες…!Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι η επιλογή του μέρους με έκανε να αναπολώ εκείνη τη μέρα του Ιουλίου που τον γνώρισα, πράγμα που δεν με βοηθούσε να σταματήσω να κλαίω! Έτσι σηκώθηκα με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει και άρχισα να περπατώ προς την έξοδο, όταν ξαφνικά βλέπω μία φιγούρα μπροστά μου. Μη μπορώντας να διακρίνω το πρόσωπο με τα θολωμένα απ’το κλάμα μάτια, δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Ώσπου μετά από μερικά βήματα, έκπληκτη αντικρύζω εκείνον! Ένιωθα απορία, χαρά, έκπληξη! Σε όλα αυτά απάντησαν τα λόγια του: «Σε περίμενα!»
Από τότε είμαστε μαζί!

Δεν έχω τίποτα άλλο να πω…σας ευχαριστώ πολύ γι’αυτήν την ευκαιρία που δίνετε…θα θέλαμε πολύ κι εγώ και ο φίλος μου να δούμε την ιστορία μας!

ΠΗΓΗ...http://www.loveinaction